Centralny Ośrodek Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Centralny Ośrodek Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa – jednostka organizacyjna Ministerstwa Komunikacji, powołana w zadaniem prowadzenia prac naukowo-badawczych, mających na celu postęp techniczny, ekonomiczny i organizacyjny w dziedzinie kolejnictwa.

Na podstawie uchwały Rady Ministrów z 1958 r. w sprawie przekształcenia Instytutu Naukowo-Badawczego Kolejnictwa w Centralny Ośrodek Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa ustanowiono Ośrodek^[1].

Centralny Ośrodek Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa powstał w miejsce zniesionego Instytutu Naukowo-Badawczego Kolejnictwa.

Zwierzchni nadzór nad Ośrodkiem sprawował Minister Komunikacji. Siedzibą Ośrodka była Warszawa.

Podstawowym zadaniem Centralnego Ośrodka Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa było:

• prowadzenie prac naukowo-badawczych, mających na celu postęp techniczny, ekonomiczny i organizacyjny w dziedzinie budowy, utrzymania i eksploatacji kolei;
• koordynacja zadań z dziedziny techniki komunikacji, zleconych przez Ministra Komunikacji.

Centralny Ośrodek Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa był jednostką organizacyjną przedsiębiorstwa „Polskie Koleje Państwowe” podległą bezpośrednio Ministrowi Komunikacji i stanowił placówkę naukowo-badawczą w rozumieniu ustawy z 1951 r. o tworzeniu instytutów naukowo-badawczych dla potrzeb gospodarki narodowej oraz ustawy z 1951 r. o szkolnictwie wyższym i o pracownikach nauki^[2][3].

Koszty utrzymania Centralnego Ośrodka Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa pokrywane były z planu finansowo-gospodarczego przedsiębiorstwa „Polskie Koleje Państwowe”.