Chlorionidea – Wikipedia, wolna encyklopedia
Chlorionidea | |
Löw, 1885 | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Gromada | |
Rząd | |
Podrząd | |
Rodzina | |
Podrodzina | |
Plemię | |
Rodzaj | Chlorionidea |
Typ nomenklatoryczny | |
Chlorionidea flava Löw, 1885 |
Chlorionidea – rodzaj pluskwiaka z podrzędu fulgorokształtnych i rodziny szydlakowatych. Obejmuje 4 opisane gatunki. Zamieszkują palearktyczną Eurazję.
Taksonomia
[edytuj | edytuj kod]Rodzaj ten wprowadzony został w 1885 roku przez Paula Löwa jako takson monotypowy[1]. Współcześnie zalicza się do niego 4 opisane gatunki[2]:
- Chlorionidea apenninica Guglielmino et Bückle, 2010
- Chlorionidea bromi Emeljanov, 1964
- Chlorionidea flava Löw, 1885
- Chlorionidea sibillinica Guglielmino et Bückle, 2010
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Pluskwiaki o ciele długości od 2,8 do 4,2 mm. Samice są krótkoskrzydłe, natomiast wśród samców występują formy krótko- i długoskrzydłe. Tło ciała ubarwione jest biało lub żółto. Na nim występują ciemne znaki przy żeberkach głowy oraz biała linia wzdłuż środka grzbietu, biorąca początek na ciemieniu i sięgająca końca odwłoka. Głowa ma żeberka na zaustku i czole wyraźne i pozbawione modyfikacji, a przejście z czoła na ciemię niemal kanciaste. Ciemię jest dłuższe niż szerokie, krawędzie boczne ma prawie równoległe lub lekko zbieżne, a brzeg przedni wystający. Spośród komórek formowanych przez żeberka na ciemieniu wierzchołkowa jest bardzo wąska. Przedplecze cechują rozbieżne i nie osiągające jego tylnej krawędzi żeberka boczne. U form krótkoskrzydłych długość skrzydła jest niemal dwukrotnie większa niż szerokość, a jego wierzchołek jest zaokrąglony. Odnóża mają ostrogi zagoleniowe zaopatrzone w od 15 do 23 ząbków. Odwłok samca cechuje słabo zesklerotyzowany pigofor o niemodyfikowanej krawędzi. Genitalia mają zesklerotyzowaną listewkę pośrodku diafragmy, pierścieniowate suspensorium oraz zakrzywiony edeagus z niesymetrycznymi szeregami ząbków[2].
Ekologia i występowanie
[edytuj | edytuj kod]Owady te zasiedlają głównie góry. Bytują na górskich łąkach, pastwiskach, stepach, skrajach lasów, polanach i wśród traw porastających brzeziny. Są fitofagami ssącymi soki roślin z rodzaju Sesleria. Zimę spędzają jako jaja lub hibernujące larwy. Postacie dorosłe spotyka się od maja do października. U C. flava na świat przychodzić mogą dwa pokolenia w ciągu roku, u pozostałych gatunków przypuszczalnie tylko jedno[2].
Rodzaj ten zamieszkuje palearktyczną Eurazję, będąc rozprzestrzenionym od Alp przez Kaukaz po Azję Środkową. Wszystkie gatunki znane są z Europy, przy czym Ch. apenninica i Ch. sibillinica to endemity Włoch. Z Kaukazu Północnego znane są C. bromi i C. flava. W Azji Środkowej występuje tylko C. bromi, sięgający na wschód po Kirgistan i Mongolię[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ P. Löw. Beiträge zur Kenntnis der Cicadinen. „Verh Zool-Bot Ges Wien”. 35, s. 343–358, 1885.
- ↑ a b c d Adalgisa Guglielmino, Christoph Bückle. Revision of Chlorionidea Löw (Hemiptera: Delphacidae) with the description of two new species from Italy, and comments on anti-symmetry in male genitalia of Delphacidae. „Journal of Natural History”. 44 (45-46), s. 2737–2759, 2010. DOI: 10.1080/00222933.2010.512399.