French
DeutschCiemne Smreczyny (Dolina Koprowa) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Ciemne Smreczyny (słow. Temné Smrečiny) – część Doliny Koprowej w słowackich Tatrach Wysokich, w miejscu, w którym uchodzi do niej Dolina Hlińska i Dolina Ciemnosmreczyńska. Nazwą tą określa się miejsce od Garajowej Polany aż po górną granicę lasu i pochodzi ona stąd, że dawniej rósł tutaj bujny las świerkowy (w podhalańskiej gwarze smreczyny)[1]. Był on bujny szczególnie w porównaniu z wyniszczonymi lasami w innych dolinach. Obecnie jednak, gdy od kilkudziesięciu już lat Tatry są parkiem narodowym, w innych dolinach odtworzył się bujniejszy las, tak że ten w Ciemnych Smreczynach nie jest już imponujący na tle innych tatrzańskich lasów[2].
Przed drugą wojną światową Dolina Koprowa i Ciemne Smreczyny były często odwiedzane przez turystów, głównie polskich. Chodzono tutaj z przełęczy Liliowe przez Zawory. Po wojnie ruch turystyczny znacznie się tutaj zmniejszył w wyniku zamknięcia tego szlaku turystycznego. W dawnej literaturze polskiej Ciemne Smreczyny były często opiewane przez poetów i opisywane przez pisarzy, m.in. przez Jana Kasprowicza, Kazimierza Tetmajera, Stanisława Witkiewicza, Tadeusza Bocheńskiego, Marię Pawlikowską-Jasnorzewską[1]. W latach 1895–1924 w Ciemnych Smreczynach istniał prymitywny schron bez drzwi Watra o wymiarach 2,5 × 3,5 m, wybudowany przez Towarzystwo Tatrzańskie. Mimo spartańskich warunków biwakowali w nim polscy turyści zachwycając się: ów potok w głębi jaru huczący nieustannie, spokój tego pustkowia zupełnego, wszystko to człowieka specjalnie nastraja. Poobwijani w pledy i peleryny leżymy patrząc w watrę[3].
Znajdują się tutaj dwa rozdroża szlaków turystycznych: rozdroże w Hlińskiej i rozdroże w Ciemnych Smreczynach[4].
Szlaki turystyczne
[edytuj | edytuj kod]
– niebieski szlak od Trzech Źródeł przez rozdroże pod Gronikiem, Dolinę Koprową, rozdroże pod Hlińską i Dolinę Hlińską na Koprową Przełęcz
– zielony szlak z rozdroża pod Hlińską na Zawory
– czerwony szlak z rozdroża pod Ciemnymi Smreczynami do Niżniego Ciemnosmreczyńskiego Stawu[4]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Władysław Cywiński. Szpiglasowy Wierch. Przewodnik szczegółowy, tom 11. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2005, ISBN 83-7104-034-2.
- ↑ Józef Nyka, Tatry Słowackie. Przewodnik, wyd. 2, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 1998, ISBN 83-901580-8-6.
- ↑ a b Tatry Zachodnie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000,Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2009/10, ISBN 83-87873-36-5.