Coprinopsis jonesii – Wikipedia, wolna encyklopedia

Coprinopsis jonesii

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	kruchaweczkowate
Rodzaj	Coprinopsis
Gatunek	Coprinopsis jonesii
Nazwa systematyczna
Coprinopsis jonesii (Peck) Redhead, Vilgalys & Moncalvo Taxon 50(1): 228 (2001)
Multimedia w Wikimedia Commons

Coprinopsis jonesii (Peck) Redhead, Vilgalys & Moncalvo) – gatunek grzybów należący do rodziny kruchaweczkowatych (Psathyrellaceae)^[1].

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Coprinopsis, Psathyrellaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1895 r. Charles Horton Peck nadając mu nazwę Coprinus jonesii^[1]. W wyniku badań filogenetycznych prowadzonych na przełomie XX i XXI wieku mykolodzy ustalili, że rodzaj Coprinus jest polifiletyczny i rozbili go na kilka rodzajów^[2]. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali temu gatunkowi Redhead, Vilgalys i Moncalvo w 2001 r.^[1]

Synonimy^[3]:

• Coprinus funariarum Métrod 1937
• Coprinus jonesii Peck 1895
• Coprinus lagopus var. sphaerosporus Kühner & Joss. 1944

Owocnik

W rodzaju Coprinopsis należy do grupy gatunków o dużych owocnikach. Kapelusz ma średnicę do 60 mm. W młodych owocnikach ma kształt od elipsoidalnego do wąsko stożkowatego, w trakcie dojrzewania rozwiera się i rozpłaszcza, osiągając średnicę 50–130 i grubość 3–10 mm. Powierzchnia na środku kapelusza szaro-brązowa, ku brzegowi jaśniejąca, pokryta kłaczkowatymi, białawymi resztkami osłony^[2].

Cechy mikroskopowe

Zarodniki 7,0–8,5 × 6,0–7,0 µm, elipsoidalne do jajowatych, ciemnoczerwono-brązowe, z zaokrągloną podstawą i wierzchołkiem oraz centralną porą zarodkową. Podstawki 4-zarodnikowe 15–35 × 8–10 μm. Cheilocystydy prawie kuliste do podłużnych, 35–75 × 17–45 µm. Pleurocystydy niemal kuliste, podłużne lub cylindryczne, 55–120 × 25–48 μm. Osłona złożony z podłużnych, kiełbaskowatych elementów 60–200 × 15–30 μm. Obecne sprzążki^[2].

Coprinopsis jonesii występuje na całym świecie i jest dość częsty. W Polsce nie był jednak wymieniany. Prawdopodobnie ze względu na podobieństwo do niektórych innych gatunków był błędnie identyfikowany. Po raz pierwszy jego występowanie w Polsce opisał B. Gierczyk. Podaje 7 jego stanowisk: w Puszczy Bukowej koło Gryfina, na Uroczysku Marcelin koło Poznania, rezerwacie Huberta koło Dąbrówki, koło wsi Huta Brudzka, we wsi Złoty Potok koło Częstochowy, koło wsi Bliżyn, we wsi Wołosate w Bieszczadach^[2].

Zazwyczaj występuje samotnie na spaleniskach, zrębkach, odpadkach warzywnych, pryzmach słomy i resztkach roślinnych zmieszanych z łajnem, czasem na samym łajnie^[2].