Corona 99 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Inne nazwy | Multi Research Payload Vehicle, MRPV, Frankensat, Starfish Radiation 2, OPS 3373, FTV 1602 |
---|---|
Indeks COSPAR | 1965-F10 |
Indeks NORAD | F00358 |
Państwo | |
Zaangażowani | |
Rakieta nośna | |
Miejsce startu | |
Orbita (docelowa, początkowa) | |
Apogeum | 11 km |
Czas trwania | |
Początek misji | 2 września 1965 20:00:16 UTC |
Koniec misji | 2 września 1965 |
Wymiary | |
Masa całkowita | 1150 kg |
Corona 99 (również: Multi Research Payload Vehicle, MRPV, Frankensat[1], Starfish Radiation 2[a], OPS 3373, FTV-1602) – amerykański satelita naukowy zrealizowany przez Siły Powietrzne USA w ramach programu wywiadowczego Corona. Satelita nie osiągnął orbity. W wyniku silnego wiatru rakieta została zniszczona, a satelita spadł na Ziemię, na przyczepę kempingową – bez żadnych ofiar.
Budowa
[edytuj | edytuj kod]Satelitę stanowił zmodyfikowany człon Agena D. Satelita miał masę około 1100 kg. Za jego budowę odpowiadały firmy Lockheed Martin, Allis Chalmers, a także Aerospace Corporation, Thompson Ramo-Wooldridge, Uniwersytet w Heidelbergu, Uniwersytet Harvarda, University of Maryland, General Electric i in.
Statek składał się z 21 instrumentów naukowych umieszczonych w Agenie:
- eksperyment pomiaru nocnej poświaty Ziemi
- Eksperyment miał za zadanie obserwować poświatę Ziemi na czterech długościach fal (391,4 nm, 557,7 nm, 573,5 nm i 630 nm) i szukać korelacji z cząstkami energetycznymi przechwytywanymi przez puszkę Faradaya. Dzienną półkulę obserwować miał monochromator Fastiego-Eberta, w zakresie 160-320 nm. Instrument uzupełniał detektor promieniowania rentgenowskiego.
- minisatelita Satellite High Frequency Ionospheric Project (SHIP) (indeks NORAD: F00359)
- Był to mały satelita do badań propagacji fal radiowych, który miał odłączyć się od MRPV po kilku minutach po osiągnięciu orbity. Lecąc w formacji z MRPV miano za jego pomocą badać propagację fal między oboma satelitami, oraz między nimi a stacjami naziemnymi.
- próbnik częstotliwościowy plazmy
- analizator potencjału opóźnionego
- miernik erozji (erosion gauge)
- miernik impedancji (rawer probe)
- magnetometr
- miernik promieniowania kosmicznego
- miernik potencjału elektrycznego satelity
- puszka Faradaya
- czujnik horyzontu
- ogniwo paliwowe
- radiometry RM-12 i RM-15
- kamera TV
- GRF-5
- eksperyment rezonansu protonów AFCRL 573
- RFI
- Bio-cell
- antena 65-161 PRF
- eksperyment transportu ciepła (Potassium Heat Transfer).
Start i Frankensat
[edytuj | edytuj kod]Pierwsza próba startu z 31 sierpnia 1965 (godz. 07:05 czasu lokalnego) została przerwana na sekundę przed startem z powodu usterki elektronicznej.
Start MRPV w dniu 2 września 1965 (godz. 20:00:16 UTC) z kosmodromu Vandenberg został opóźniony o 45 minut z uwagi na pociąg przejeżdżający przez strefę bezpieczeństwa startu. Start początkowo przebiegał normalnie, ale silny wiatr na większych wysokościach zaczął spychać rakietę w kierunku lądu. Odchylenie od planowanego toru lotu przekroczyło w końcu ponad 335 metrów, przechodząc przez linię, po przekroczeniu której oficer bezpieczeństwa kosmodromu zobowiązany jest zainicjować procedurę samozniszczenia rakiety (w około 60 sekundzie lotu na wysokości 11 km).
Szczątki rakiety i ładunku spadły jednak częściowo na ląd. Duży fragment satelity spadł na zamieszkałą przez kobietę w ciąży i jej dwoje dzieci przyczepę kempingową. Ponieważ upadł on mniej więcej pośrodku przyczepy, a matka i dzieci znajdowały się akurat w przeciwnych jej krańcach, nikomu nic się nie stało.
Na to, że procedura bezpieczeństwa nie spełniła swojej roli, mogły mieć wpływ dwa czynniki:
- Rakieta została wyposażona w niestandardową, dużą osłonę aerodynamiczną, dla której nie opracowano nowych parametrów granicznych lotu.
- Oficer bezpieczeństwa nie zdetonował rakiety od razu, czekając chwilę czy nie powróci ona na kurs.
Nieudany start otrzymał oznaczenie 1965-F10 w katalogu COSPAR i F00358 w katalogu NORAD.
Z uwagi na jego konstrukcję i wygląd, a także to, że kilka elementów satelity zostało powtórnie wykorzystanych, prasa nadała mu określenie Frankensat[1]. Radiometry RM-12 i RM-15 trafiły na satelitę KH-4A 43. Odzyskane ogniwo paliwowe zostało po trzech miesiącach składowania odesłane do firmy Allis Chalmers. Tam zostało naprawione i przepracowało na Ziemi ponad 200 godzin.
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Encyclopedia Astronautica identyfikuje go również jako część programu Starfish Radiation.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Dwayne A. Day: The death of Frankensat. The Space Review, 2012-05-29. [dostęp 2015-05-23]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Gunter Krebs: MRPV. Gunter's Space Page. [dostęp 2015-05-23]. (ang.).
- Mark Wade: Starfish. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2017-06-23]. (ang.).
- Jonathan McDowell: Master Launch Log. Jonathan's Space Home Page. [dostęp 2015-05-23]. (ang.).