Częstoskurcz nadkomorowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Częstoskurcz nadkomorowy

tachycardia supraventricularis
Klasyfikacje
ICD-10	I47.1

Częstoskurcz nadkomorowy (łac. tachycardia supraventricularis; ang. supraventricular tachycardia, SVT) – szybki rytm serca pochodzący z przedsionków lub węzła przedsionkowo-komorowego, o częstotliwości >100/min. W zapisie EKG wąski zespół QRS, załamek P nieprawidłowy, może być przed zespołem albo po zespole QRS lub ukryty w załamku T, dlatego czasami nie jest zidentyfikowany ("brak załamka P").

Wyróżnia się:

• nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy węzłowy (AVNRT)
• częstoskurcz nawrotny przedsionkowo-komorowy (AVRT)
• częstoskurcz przedsionkowy (AT)
  • jednoogniskowy (jednokształtny)
  • wieloogniskowy (wielokształtny)

Leczenie można rozpocząć od działań niefarmakologicznych zwiększających czynność układu przywspółczulnego - masaż zatoki tętnicy szyjnej lub wykonanie próby Valsalvy (odradza się stosowanie manipulacji wykorzystującego mechanizm odruchu Aschnera). Te metody wykazują skuteczność w części przypadków częstoskurczu nadkomorowego powstającego w mechanizmie pobudzenia nawrotnego (reentry), nie są natomiast skuteczne w przypadkach częstoskurczu nadkomorowego powstających w mechanizmie wzmożonego automatyzmu.

Jeśli te metody nie doprowadzają do ustąpienia częstoskurczu wdraża się leczenie farmakologiczne, w którym wykorzystuje się najczęściej m.in.: adenozynę, werapamil, amiodaron, diltiazem, metoprolol. Leki preferowane w etapie przedszpitalnym:

• adenozyna - pierwsza dawka 6 mg iv, po minucie jeśli częstoskurcz dalej występuje 12 mg iv, jeśli po minucie od drugiej dawki częstoskurcz nadal występuje 18 mg iv.^[1]
• werapamil - 5 mg iv powoli.
• amiodaron - 150 mg iv w ciągu 20 minut.

Prowadząc leczenie farmakologiczne, jak również podczas zastosowania próby Valsalvy pacjent musi być monitorowany.

W przypadkach nawracających częstoskurczów nadkomorowych jedną z opcji leczenia jest także ablacja przezskórna ognisk powstawania pobudzeń dodatkowych lub dodatkowych dróg przewodzenia przedsionkowo-komorowego metodą termoablacji z zastosowaniem wysokiej temperatury, lub krioablacji z wykorzystaniem temperatury ujemnej^[2].

• Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 183-188. ISBN 83-7430-031-0.