Czepiec ochronny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Czepiec ochronny – element niektórych przeciwpancernych pocisków artyleryjskich, znajdujący się w jego przedniej, głowicowej części.

Czepiec ochronny to masywny element wykonany ze stali o innej twardości niż właściwy korpus pocisku. Ukształtowany jest w taki sposób, żeby przeciwdziałać odbijaniu się – rykoszetowaniu pocisku od pancerza przy uderzeniach skośnych. Zabezpiecza on też właściwy korpus przed jego popękaniem przy uderzeniu w zewnętrzną, czasami utwardzoną powierzchniowo część pancerza. Czepiec ochronny narusza zewnętrzną warstwę pancerza ulegając przy tym zniszczeniu. Przez osłabienie pancerza ułatwiał on przebicie pancerza przez korpus pocisku.

• Marciniak Rafał, Odporność schronów OWŚ z punktu widzenia artylerii Wehrmachtu, Śląski Rocznik Forteczny tom IV, Katowice 2012 str. 78-79.