Czernidłak różowawy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Czernidłak różowawy

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	kruchaweczkowate
Rodzaj	Coprinopsis
Gatunek	czernidłak różowawy
Nazwa systematyczna
Coprinopsis erythrocephala (Lév.) Redhead, Vilgalys & Moncalvo Taxon 50(1): 228 (2001)
Multimedia w Wikimedia Commons

Czernidłak różowawy (Coprinopsis erythrocephala (Lév.) Redhead, Vilgalys & Moncalvo) – gatunek grzybów należący do rodziny kruchaweczkowatych (Psathyrellaceae)^[1].

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Coprinopsis, Psathyrellaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1841 r. Joseph Henri Léveillé nadając mu nazwę Agaricus erythrocephalus. W 1874 r. Elias Fries przeniósł go do rodzaju Coprinus (czernidłak)^[2]. W wyniku badań filogenetycznych prowadzonych na przełomie XX i XXI wieku mykolodzy ustalili, że rodzaj Coprinus jest polifiletyczny i rozbili go na kilka rodzajów^[3]. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali temu gatunkowi Redhead, Vilgalys i Moncalvo w 2001 r.^[1]

Polską nazwę zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. dla synonimu Coprinus erythrocephalus^[4]. Po przeniesieniu do rodzaju Coprinellus nazwa ta stała się niespójna z obecną nazwą naukową.

W Europie Coprinopsis erythrocephala jest dość szeroko rozprzestrzeniony, ale rzadki^[3]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski podano trzy jego stanowiska, w tym dwa przedwojenne podane przez mykologów niemieckich w Kwidzynie. Po wojnie jedno stanowisko podała M. Lisiewska i D. Celka w 1995 r. w Poznaniu. Według W. Wojewody prawdopodobnie jest bardzo rzadki i zagrożony^[4]. Nowsze stanowisko podał B. Gierczyk w 2011 r.^[3] Jeszcze nowsze stanowiska podaje internetowy atlas grzybów. Jest w nim zaliczony do gatunków rzadkich i wartych objęcia ochroną^[5].

Saprotrof. Występuje w lasach, przy drogach na zbutwiałym drewnie i opadłych liściach drzew liściastych^[4]. Zwykle występuje grupami w miejscach wilgotnych i bogatych w azot^[3].