French
DeutschCzesław Kunert – Wikipedia, wolna encyklopedia
 podpułkownik dyplomowany uzbrojenia | |
| Data urodzenia | 28 marca 1883 |
|---|---|
| Data śmierci | ? |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | do 1935 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 17 Pułk Artylerii Polowej |
| Stanowiska | dyrektor nauk |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      | |
Czesław Leon Kunert (ur. 28 marca 1883, zm. po 31 sierpnia 1935) – polski inżynier, podpułkownik dyplomowany artylerii i uzbrojenia Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]14 października 1920 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z Armii Belgijskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika artylerii, z zaliczeniem do Rezerwy armii i jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny aż do demobilizacji oraz przydzielony do 17 pułku artylerii polowej[1]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Głównym Centrum Wyszkolenia w Poznaniu, a jego oddziałem macierzystym pozostawał 17 pułk artylerii polowej[2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 134. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3]. W 1923 pełnił służbę w Szkole Strzeleckiej Artylerii w Toruniu[4]. Z dniem 1 listopada 1924 został przydzielony do macierzystego 17 pap z równoczesnym odkomenderowaniem do Wyższej Szkoły Wojennej (franc. École Supérieure de Guerre) w Paryżu na okres dwóch lat[5][6]. Z dniem 1 stycznia 1927 został przeniesiony do dyspozycji szefa Sztabu Generalnego „z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Oddziału III Sztabu Generalnego na przeciąg 3 miesięcy”[7]. W maju 1927 został przeniesiony do Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu na stanowisko dyrektora nauk[8]. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 11. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W 1928 pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, pozostając oficerem nadetatowym 17 pułku artylerii polowej w Gnieźnie[9]. W grudniu 1929 został przeniesiony ze Szkoły Strzelania Artylerii w Toruniu do 2 pułku artylerii ciężkiej w Chełmie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[10]. W marcu 1931 został przeniesiony do Instytutu Badań Materiałów Uzbrojenia w Warszawie na stanowisko kierownika Pracowni Naukowo-Doświadczalnej Centrali Badań Poligonowych w Zielonce[11][12][13]. W marcu 1932 został przeniesiony z korpusu oficerów artylerii do korpusu oficerów uzbrojenia z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku oraz starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 1,4. lokatą[14]. W lipcu 1932 został pierwszym kierownikiem Centrum Badań Balistycznych w Zielonce. Z dniem 31 sierpnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[15].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)[16]
- Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929)[17]
- Order Leopolda (Belgia)
- Krzyż Wojenny (Belgia)
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (III Republika Francuska)
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 43 z 10 listopada 1920 roku, poz. 1037, 1049.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 302, 724.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 191.
- ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 747, 816, 1524.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 116 z 31 października 1924 roku, s. 647.
- ↑ Rocznik oficerski 1924, s. 668, 739.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 22 stycznia 1927 r., Nr 2, s. 12.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 5 maja 1927 r., Nr 14, s. 131.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 431, 451.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 23 grudnia 1929 r., Nr 20, s. 387.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 26 marca 1931 r., Nr 3, s. 104.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 23.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 296, 847.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 23 marca 1932 r., Nr 6, s. 227.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 87.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu szkolnictwa wojskowego”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.