Dębniak (miód pitny) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dębniak – rodzaj miodu pitnego przechowywanego w beczkach dębowych.

W Polsce wytwarzany od średniowiecza. Produkowany w dwóch rodzajach mocy, jako dwójniak i trójniak, w beczkach z drewna dębowego nabierał bursztynowej barwy i cierpkiego smaku. Popularny wśród szlachty na wyprawach wojennych: uważany za niezrównane lekarstwo, dlatego nazywany też miodem obozowym lub kwarcianym.

W literaturze wspomniany m.in. w narodowej epopei Mickiewicza, gdzie klucznik Gerwazy „z Soplicowskiej piwnicy dobywa / beczki starej siwuchy, dębniaku i piwa”^[1]. Jako szczególnie ceniony miód wymieniony przez znawcę ówczesnych obyczajów A. Odyńca: „By gościa przyjąć sowicie, / I uraczyć należycie, / Flasza dębniaku wyjęta, / Co Sasów jeszcze pamięta.”^[2].

• Wielka Encyklopedia Polski. T. 1. Kraków: Wydawnictwo Ryszard Kluszczyński, 2004
• Krystyna Holly, Anna Żółtak: Słownik wyrazów zapomnianych, czyli słownictwo naszych lektur. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2001, s. 82