Długi Henryk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Długi Henryk

Długi Henryk (Rostock, 2019)
Bandera	Niemcy
Właściciel	Schifffahrtsmuseum Rostock
Dane podstawowe
Typ	żuraw pływający
Historia
Stocznia	Schichau Werft Danzig Neptun Werft Rostock
Data budowy	1905
Data wycofania ze służby	1978
Dane techniczne
Nośność (DWT)	100 t (duży hak) 20 t (mały hak)
Liczebność załogi	14
Długość całkowita (L)	29,55 m
Szerokość (B)	20,45 m
Zanurzenie (D)	2,96 m
Wysokość (H)	50 m
Masa całkowita	900 t
Napęd mechaniczny
Silnik	dwa silniki parowe
Moc silnika	134 kW
Multimedia w Wikimedia Commons

Długi Henryk (niem. Langer Heinrich) – niemiecki żuraw pływający zbudowany w roku 1905 przez firmę Bechem & Keetman z Duisburga, który do 1945 roku znajdował się w gdańskiej stoczni Schichaua^[1]. Nazwa żurawia pochodzi od Heinricha Sahma – ostatniego nadburmistrza Gdańska i pierwszego prezydenta senatu Wolnego Miasta Gdańska, który mierzył około 2 metrów wzrostu^[2].

Długi Henryk o nitowanej kratownicowej konstrukcji i wysokości 50 metrów miał charakterystyczne, mocno zakrzywione ramię, którego wysięg wynosił około 20 metrów. Żuraw ważył około 900 ton, a jego obsługa liczyła 14 osób. Mobilność zapewniały mu dwa parowe silniki o mocy 134 kW każdy. Pływający na pontonie żuraw mógł podnieść na tak zwanym dużym haku ładunek do 100 ton, a na tak zwanym małym haku do 20 ton^[3].

Długi Henryk umożliwiał znaczne przyśpieszenie budowy okrętów, bo można było montować elementy kadłuba czy jego wyposażenia również od strony akwenu, a nie tylko stoczniowego nabrzeża. Żurawia użyto między innymi podczas akcji podnoszenia z dna polskiego torpedowca ORP „Kaszub”, który zatonął w Gdańsku w lipcu 1925 roku oraz podczas odbudowy mostów kolejowego i drogowego w Tczewie, wysadzonych w czasie kampanii wrześniowej w 1939 roku, będącej pierwszym etapem II wojny światowej^[2].

Długi Henryk po zdobyciu Gdańska w marcu 1945 roku przez Sowietów został przez nich odholowany do Rostocku w radzieckiej strefie okupacyjnej w Niemczech (od 1949 roku Niemiecka Republika Demokratyczna). Tamtejsza stocznia Neptun Werft miała produkować wyposażenie dla radzieckiej floty – aby jak najszybciej wznowić produkcję przetransportowano tam w pełni sprawnego Długiego Henryka^[2].

W 1950 roku żuraw uległ poważnej awarii podczas podnoszenia z dna zatopionego statku – ramię doznało poważnego pęknięcia, ale szybko je naprawiono. W 1978 roku Długi Henryk został wycofany z eksploatacji i trafił do Muzeum Okrętownictwa i Żeglugi w Rostocku^[2]. W latach 2010–2012 dokonano jego remontu^[1].

• Niemiecki film dokumentalny o Długim Henryku w serwisie YouTube