Dźwignica linotorowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dźwignica linotorowa – urządzenie dźwigowe w konstrukcji zbliżone do kolejki linowej. Składa się z wózka (wodzaka) lub wózków napędzanych cięgnem i podwieszonych na linach nośnych rozpiętych między wieżami. W zależności od zastosowanych wież dzielą się na:

• z wieżami stałymi
• z wieżą stałą i obrotową
• z wieżami przesuwnymi
• pozostałe

Zwykle używane do transportu materiałów sypkich na niewielkie odległości, na placach budowy w trudno dostępnym środowisku, np. przy budowie tam. Dźwignica linotorowa jest urządzeniem pośrednim pomiędzy urządzeniem dźwigowym a transportowym.