Demiński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Demiński (Deminski, Demminski, Wranke-Demiński, Wrank) – kaszubski herb szlachecki pochodzenia niemieckiego.

Herb występował w co najmniej dwóch wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego^[1]:

Demiński (Deminski, Demminski, Wranke-Demiński, Wrank): W polu srebrnym jelenia głowa z szyją czerwona. Klejnot: nad hełmem w koronie dwie strzały w wachlarz na opak czerwone. Labry: czerwone, podbite srebrem.

Demiński (Deminski, Wranke-Demiński): Brak korony, strzały w klejnocie srebrne, nie na opak, w wachlarz i bez opierzenia.

Wariant I pojawia się u Ledebura (Adelslexikon der preussichen Monarchie von...), oba warianty wymienia natomiast Nowy Siebmacher.

Rodzina z pogranicza Kaszub ze wsi Dyminek. W 1570 roku właścicielami tej wsi byli Matthias Brannek i jego brat. Mieli być oni niemieckiego pochodzenia i nazwiska pierwotnie Braunek. W latach następnych nazwisko to przekształcono na Wranek i w formach Wranke, Wrancke, Wrank lub spolszczonej Wranka używane jako przydomek Demińskich. Kolejne wzmianki o rodzinie pochodzą z roku 1648 (pan Demmiński), 1682 (Krzysztof, Aleksander, Ludwik, Andrzej, Maciej Krystian Demińscy), 1766 (Melchior de Wranke Demiński), 1768 (Ludwik Demiński). Rodzina posiadała też działy we wsiach: Krzemieniewo, Dźwierzno, Cewice, Drzonowo. Rodzina wygasła w połowie XIX wieku, ale jeden z Wranke-Demińskich adoptował posła krajowego Tuisco Hermanna Adolpha Köhne w 1842, który otrzymał szlachectwo pruskie i prawo do herbu Demińskich oraz nazwiska Köhne von Wranke-Demiński.

Demiński (Deminski, Demminski, Demmiński), rodzina używała też przydomku Wranek (Wranke, Wrancke, Wrank, Wranka).

• Przemysław Pragert: Herbarz rodzin kaszubskich. T. 2. BiT, 2007, s. 54-55, 229. ISBN 978-83-924425-9-2.