Depresja wsobna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Depresja wsobna, depresja inbredowa – obniżenie dostosowania osobników powstałe w wyniku kojarzenia krewniaczego. Uwidacznia się szczególnie w fenotypie cech o niskiej wartości wskaźnika odziedziczalności i zdolności do adaptacji w nowych warunkach bytowania i spadku odporności na schorzenia. W konsekwencji przejawia się spadkiem przeżywalności i sukcesu rozrodczego^[1].

Depresja inbredowa u zwierząt hodowlanych charakteryzuje się obniżoną plennością i płodnością, mniejszą wydajnością, gorszymi przyrostami dobowymi itp.

Przynajmniej część obciążenia genetycznego populacji uwidacznia się jedynie u homozygot, które ze zwiększoną częstotliwością występują w potomstwie spokrewnionych organizmów^[1]. Jest to szczególnie istotne w niewielkich populacjach, np. takich, które przeszły przez efekt wąskiego gardła, ponieważ tempo wzrostu wsobności jest odwrotnie proporcjonalne do efektywnej wielkości populacji^[2]. Głównymi czynnikami wpływającymi na depresję wsobną są przeszłe mutacje, selekcja i dryf genetyczny^[1].

Zjawiska takie jak oczyszczanie czy ratunek genetyczny zmniejszają depresję wsobną^[1][2], choć ich celowe przeprowadzanie wiąże się z ryzykiem przynajmniej okresowego zmniejszenia dostosowania^[1].

• chów wsobny
• depresja outbredowa