Detektyw (film 1972) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2022-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Detektyw

Sleuth

Gatunek	komediodramat, thriller
Data premiery	10 grudnia 1972
Kraj produkcji	Wielka Brytania
Język	angielski
Czas trwania	138 min
Reżyseria	Joseph L. Mankiewicz
Scenariusz	Anthony Shaffer
Główne role	Laurence Olivier Michael Caine
Muzyka	John Addison
Zdjęcia	Oswald Morris
Scenografia	Peter Lamont Ken Adam John Jarvis
Kostiumy	John Furniss
Montaż	Richard Marden
Produkcja	Edgar Scherick Morton Gottlieb
Wytwórnia	Palomar Pictures
Dystrybucja	20th Century Fox
Nagrody
NYFCC
Multimedia w Wikimedia Commons

Detektyw (ang. Sleuth) – brytyjski film z 1972 roku w reżyserii Josepha L. Mankiewicza. Ekranizacja sztuki teatralnej Anthony’ego Shaffera o tym samym tytule.

• Laurence Olivier – Andrew Wyke
• Michael Caine – Milo Tindle
• Eva Channing – Marquerite Wyke
• Alec Cawthorne – Inspektor Doppler
• John Matthews – Sierżant Tarrant
• Teddy Martin – Higgs

Film jest ekranizacją sztuki Anthony’ego Shaffera, która osiągnęła znaczny sukces sceniczny.

Andrew Wyke, podstarzały pisarz powieści kryminalnych, zaprasza do swojej posiadłości Milo Tindle'a, fryzjera, o którym wie, że jest kochankiem jego żony. Razem inscenizują w posiadłości Wyke'a napad z kradzieżą, której miał dokonać Milo. Miał on ukraść diamenty i uciec z żoną Andrew, by móc żyć dostatnio, co by pomogło samemu gospodarzowi, dostałby on bowiem sowite odszkodowanie i uwolnił się od zdradzającej go żony. Gdy kończą, Wyke wyznaje Milo, że zorganizował to, by móc go swobodnie zastrzelić i ukarać za romans z jego żoną.

Po dwóch dniach do posesji pana Wyke'a przybywa policjant. Oświadcza on gospodarzowi, że prowadzi śledztwo w sprawie zaginięcia Mylo Tindle'a. Po odkryciu szeregu dowodów na winę Andrew (dziury po kulach, ślady krwi, kopczyk w ogrodzie, ubranie Milo w szafie Wyke'a) oskarża go o morderstwo. Następnie zrzuca makijaż i detektyw okazuje się być... Milo. Sfabrykował dowody przeciw Andrew, który nie zabił go, ale strzelił do niego ślepym nabojem, chcąc go jedynie upokorzyć. Wyjawia mu też, że postanowił samemu zagrać w „grę w upokarzanie”. Oznajmia Andrew, że zabił jego żonę i w jego domu są cztery dowody jego winy, a za 15 minut ma przybyć policja, która go aresztuje. Wyke w panice walczy o życie i w końcu odnajduje dowody zbrodni. Wówczas wychodzi na jaw, że tym razem Milo upokorzył Andrew, oraz że jego żona żyje i ma zamiar z nią opuścić miasto. Na tę wieść Andrew zabija Milo, a do posiadłości przybywa policja.

• Nominacja do Oscara dla Laurence'a Olivera i Michaela Caine'a jako najlepszych aktorów pierwszoplanowych, Josepha Mankiewicza jako najlepszego reżysera, Johna Addisona za najlepszą muzykę oryginalną do dramatu (1973).
• Nominacja do Złotego Globu za najlepszy dramat, dla Laurence'a Olivera i Michaela Caine'a jako najlepszych aktorów w dramacie (1973).
• Nominacja do nagrody BAFTA dla Kena Adamsa za najlepszą scenografię, Oswalda Morrsia za najlepsze zdjęcia, Laurence'a Olivera jako najlepszego aktora pierwszoplanowego, Anthony’ego Shaffera za najlepszy scenariusz (1974).
• Nagroda NYFCC dla Laurence'a Olivera jako najlepszego aktora pierwszoplanowego (1972).

• Detektyw w bazie Filmweb