Dion chante Plamondon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dion chante Plamondon (en. Dion sings Plamondon, pl. Dion śpiewa Plamondona) jest albumem kanadyjskiej piosenkarki Céline Dion wydanym 14 listopada 1991. To jej 15 album francuskojęzyczny album i 16 jeśli zaliczyć również anglojęzyczne krążki. W Europie album został wydany pod inną nazwą – Des mots qui sonnent (en. Words That Sound, pl. Słowa, które brzmią).

Na tym albumie Céline Dion interpretuje słowa Luca Plamondona, autora tekstów piosenek z francuskojęzycznej części. Krążek zawiera 4 nowe piosenki („Des mots qui sonnent”, „Je danse dans ma tête”, „Quelqu’un que j’aime, quelqu’un qui m’aime” i „L’amour existe encore”) oraz 8 coverów (głównie z musicalu Starmania: „Le monde est stone”, „Le blues du businessman”, „Un garçon pas comme les autres (Ziggy)” i „Les uns contre les autres”). „Le monde est stone” i „Ziggy” oryginalnie zostały nagrane przez Fabienne Thibeault, a „Le blues du businessman” przez Claude Dubois. Thibeault i Dubois śpiewali również „Les uns contre les autres”. Inne covery to „Le fils de Superman” Martina St-Clair, „Oxygène” i „J'ai besoin d'un chum” Diane Dufresne oraz „Piaf chanterait du rock” Marie Carmen.

Początkowo album wydano w Kanadzie (listopad 1991) i Francji (kwiecień 1992). W 1994 roku Dion chante Plamondon został wydany również w reszcie świata i tym samym stał się pierwszym francuskojęzycznym albumem Dion dostępnym nie tylko w Kanadzie i Francji. Krążek sprzedał się w nakładzie 1,5 miliona kopii i został wydany z czterema różnymi okładkami.

W Kanadzie nie wydano żadnych komercyjnych singli z albumu jednak 5 piosenek trafiło do rozgłośni radiowych. Sony Music Entertainment zdecydowała się wydać dwa single w tym samym czasie w październiku 1991 roku: „Des mots qui sonnent” (doszedł do 10 miejsca) i „L’amour existe encore” (doszedł do 16 miejsca). W lutym 1992 wydano kolejny singiel radiowy „Je danse dans ma tête” (doszedł do 3 miejsca), który wygrał nagrodę MuchMusic Award za najlepszy teledysk Adult Contemporary. „Quelqu’un que j’aime, quelqu’un qui m’aime” został wybrany w lipcu 1992 roku na następny singiel i stał się hitem dochodząc do 1 miejsca na liście najczęściej granych utworów w stacjach radiowych. Piątym i ostatnim singlem była piosenka „Un garçon pas comme les autres (Ziggy)”. Album odniósł duży sukces w Kanadzie, gdzie mimo że doszedł jedynie do 57 miejsca na liście najchętniej kupowanych albumów sprzedał się w nakładzie ponad 200,000 kopii za co został certyfikowany podwójną platyną. Dion chante Plamondon otrzymał Juno Award i Felix Award (obie nagrody w kategorii Best Selling Album).

We Francji album został wydany pod nazwą Des mots qui sonnent i był promowany piosenką „Je danse dans ma tête”, która została wydana jako pierwszy komercyjny singiel w kwietniu 1992. Niestety, zarówno singiel, jak i sam album okazały się fiaskiem. Wszystko zmieniło się kiedy wydano drugi singiel - „Un garçon pas comme les autres (Ziggy)”. Piosenka stała się wielkim przebojem, doszła do 2 miejsca na liście sprzedaży singli i pokryła się złotem za sprzedaż 365,000 kopii. Anglojęzyczna wersja piosenki została użyta jako B-side do singla i pojawiła się na kompilacji Tycoon. Dzięki sukcesowi „Ziggy” Des mots qui sonnent pojawił się we wrześniu 1993 roku na liście najlepiej sprzedających się albumów we Francji. W styczniu 1994 roku Sony Music Entertainment wydała trzeci i ostatni komercyjny singiel we Francji - „L’amour existe encore”, który doszedł do 31 miejsca na liście sprzedaży singli. Des mots qui sonnent doszedł we Francji do 4 miejsca na liście sprzedaży albumów i pokrył się podwójną platyną za sprzedaż 600,000 kopii.

W 1994 album został wydany w innych państwach świata lecz nie promowały go żadne single. Jedynie singiel Dion z 1994 Think Twice zawierał jako B-side'y dwie piosenki z Dion chante Plamondon: „L’amour existe encore” i „Le monde est stone”.