Dmitrij Szepiłow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dmitrij Szepiłow
Дми́трий Шепи́лов
Ilustracja
Dmitrij Szepiłow w 1955
Pełne imię i nazwisko

Dmitrij Trofimowicz Szepiłow

Data i miejsce urodzenia

5 listopada 1905
Aszchabad

Data i miejsce śmierci

18 sierpnia 1995
Moskwa

Minister spraw zagranicznych ZSRR
Okres

od 1 czerwca 1956
do 15 lutego 1957

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego

Poprzednik

Wiaczesław Mołotow

Następca

Andriej Gromyko

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Bohdana Chmielnickiego I klasy Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Legionista Legii Zasługi (USA)

Dmitrij Trofimowicz Szepiłow (ros. Дми́трий Трофи́мович Шепи́лов, ur. 23 października?/5 listopada 1905 w Aszchabadzie, zm. 18 sierpnia 1995 w Moskwie) – radziecki polityk, ekonomista marksistowski, członek korespondent Akademii Nauk ZSRR[1], minister spraw zagranicznych ZSRR (1956–1957), generał major Armii Radzieckiej, deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 3. i 4. kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Skończył szkołę w Taszkencie i Wydział Prawa Uniwersytetu Moskiewskiego, a później Wydział Rolniczy Instytutu Czerwonej Profesury. W 1925 wstąpił do partii komunistycznej i został prokuratorem w Jakucji. 1933–1935 pracownik aparatu politycznego na syberyjskich wsiach. Od 1935 pracownik, od 1938 sekretarz naukowy Instytutu Ekonomii Akademii Nauk ZSRR.

W końcu czerwca 1941 zgłosił się ochotniczo do Armii Czerwonej, gdzie dosłużył się stopnia generała majora i stanowiska szefa Wydziału Politycznego 4 Gwardyjskiej Armii.

Od 1946 pracował w redakcji „Prawdy” jako redaktor działu propagandy, a 1952–1956 redaktor naczelny „Prawdy”. Od 1953 członek korespondent Akademii Nauk ZSRR. 1955–1957 członek KC KPZR, 1956–1957 kandydat na członka Prezydium KC. W przemówieniu na XX Zjeździe KPZR podkreślał konieczność „eksportu rewolucji” i „socjalizmu” poza ZSRR. Od 1 czerwca 1956 do 15 lutego 1957 był ministrem spraw zagranicznych ZSRR, zastępując na tym stanowisku Wiaczesława Mołotowa. Przyczynił się do nawiązania przez ZSRR stosunków z krajami Bliskiego Wschodu, w przeciwieństwie do swoich poprzedników, dla których liczyła się tylko Europa. W czerwcu 1956 jako pierwszy minister spraw zagranicznych ZSRR odwiedził Egipt, Syrię, Liban i Grecję. Podczas rozmów z prezydentem Egiptu Naserem zawarł z nim tajne porozumienie w sprawie sponsorowania przez ZSRR budowy Tamy Asuańskiej. Reprezentował stanowisko ZSRR podczas kryzysu sueskiego i powstania na Węgrzech 1956. W czerwcu 1957 przyłączył się do „Grupy AntypartyjnejMalenkowa, Kaganowicza i Mołotowa w próbie obalenia Nikity Chruszczowa[2]. W 1962 wykluczony z KPZR, członkostwo partii przywrócono mu w 1976.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
Przekłady na język polski

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ostrowitianow i in. 1955 ↓, s. 5.
  2. Tompson 1995, s. 176–183.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • William J Tompson, Khrushchev: A Political Life, New York: St. Martin’s Press, 1995, ISBN 978-0-312-12365-9, OCLC 30623891.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]