Dobosz – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dobosz (z węgierskiego dobos) – członek orkiestry (szczególnie wojskowej) grający na bębnie. W wojskach europejskich od końca średniowiecza wybijał takt w marszu i w czasie ataku oraz przekazywał sygnały natarcia, odwrotu i alarmu[1]. W Polsce pierwotnie zwano dobosza bębnicą, od XVI wieku doboszem, w XVIII i na początku XIX wieku pałkarzem[2].
Inna nazwa dobosza to tarabaniarz (od taraban). Doboszami w armiach często bywały dzieci żołnierze[3].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]- Dobosz Joseph Bara
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nowa Encyklopedia Powszechna PWN, 1995.
- ↑ dobosz, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-05-02] .
- ↑ Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powszechna, Wydawnictwo Gutenberg, tom IV.