Docisk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Docisk w wytrzymałości materiałów – stan obciążenia ciała, kiedy działające na nie obciążenie zewnętrzne jest skupione na małym fragmencie jego powierzchni^[1]. Takie obciążenie powoduje pojawienie się dużych naprężeń w otoczeniu punktu przyłożenia siły, które szybko maleją ze odległością od tego punktu.

Docisk występuje przy wszelkiego rodzaju uchwytach, łożyskach, w parach kinematycznych oraz w połączeniach nitowych, klinowych i wpustowych.

Zakłada się, że obciążenie dociskowe wywołuje powstanie umownych naprężeń normalnych

${\displaystyle \sigma _{d}={\frac {P}{A}}}$

gdzie:

• σ_d – naprężenie umowne
• P – siła zewnętrzna
• A – pole przekroju (w przypadku docisku na powierzchniach walcowych lub stożkowych jest to osiowa powierzchnia przekroju)

Zgodnie z hipotezą wytężeniową naprężenie musi spełniać warunek:

${\displaystyle \sigma _{d}<k_{d},}$

gdzie:

• ${\displaystyle k_{d}}$ – naprężenie dopuszczalne na ściskanie.

• ściskanie
• ścinanie
• zginanie
• skręcanie