Dominik Horodyński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dominik Horodyński

Dominik Zbigniew Hipolit Horodyński

Data i miejsce urodzenia	24 lipca 1919 Zbydniów
Data i miejsce śmierci	27 sierpnia 2008 Warszawa
poseł na Sejm PRL I kadencji (1952–1956)
Okres	od 20 listopada 1952 do 20 listopada 1956
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Odznaczenia

Dominik Zbigniew Hipolit Horodyński herbu Korczak, ps. „Wileński” (ur. 24 lipca 1919 w Zbydniowie, zm. 27 sierpnia 2008 w Warszawie) – oficer Armii Krajowej, dziennikarz, publicysta, działacz społeczny i polityczny.

Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Był wnukiem Zbigniewa Leona Horodyńskiego (1851–1930), synem Zbigniewa (1887–1943, jeździec) i Zofii z domu Giecewicz (1892–1943), bratem Zbigniewa (1921–1944). Uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Wilnie. W 1937 zdał egzamin dojrzałości.

Uniknął śmierci podczas masakry uczestników wesela 24 czerwca 1943 w rodzinnym majątku w Zbydniowie, jako że wówczas nie przebywał w tym miejscu (w tym czasie zginęli jego rodzice, a później brat Zbigniew dokonał egzekucji zleceniodawcy egzekucji, Martina Fuldnera). Należał do Konfederacji Narodu. Był podporucznikiem Armii Krajowej, żołnierzem Kedywu, uczestnikiem powstania warszawskiego. Był adiutantem dowódcy Zgrupowania „Radosław”, ppłk. Jana Mazurkiewicza.

W okresie PRL pracował jako dziennikarz, publicysta, działacz polityczny. Jako bezpartyjny pełnił mandat posła na Sejm PRL I kadencji (1952–1956) z okręgu nr 57 Częstochowa. Jako reprezentant posłów "bezpartyjnych" wszedł 6 marca 1953 w skład Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina^[1]. Działał w Chrześcijańskim Stowarzyszeniu Społecznym. Zasiadał w zarządzie Stowarzyszenia „Pax”. Jako członek Komitetu Intelektualistów i Działaczy Katolickich, podpisał list 6 listopada 1950 przesłany do francuskich intelektualistów i wyrażający solidarność i propozycję współpracy^[2]. W 1952 był jednym z delegatów na Kongres Narodów w Obronie Pokoju. Publikował w piśmie „Dziś i Jutro”. Od 1967 do 1973 był wieloletnim korespondentem radia i telewizji w Rzymie. Od 1973 do 1981 był redaktorem naczelnym tygodnika „Kultura”.

Zmarł 27 sierpnia 2008. Został pochowany w kaplicy rodzinnej na cmentarzu w Zaleszanach.

Jego żoną była Teresa z domu Ledóchowska (ur. 1920), z którą miał córki Olgę i Annę (ur. 1955).

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (uchwałą Rady Państwa z 20 lipca 1954, za zasługi w pracy społecznej)^[3]
• Złoty Krzyż Zasługi (postanowieniem prezydenta Bolesława Bieruta z 22 lipca 1952, na wniosek Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju za zasługi w pracy społecznej)^[4]

• Dominik Horodyński. bs.sejm.gov.pl. [dostęp 2018-02-27].
• Dominik Horodyński. stalowka.net. [dostęp 2018-02-27].
• Dominik Horodyński. 1944.pl. [dostęp 2018-02-27].
• Dominik Horodyński. sejm-wielki.pl. [dostęp 2018-02-27].
• Zmarł Dominik Horodyński, b. naczelny "Kultury". wp.pl. [dostęp 2018-02-27].