Drożejowice – Wikipedia, wolna encyklopedia

Drożejowice
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

kazimierski

Gmina

Skalbmierz

Liczba ludności (2011)

467[2][3]

Strefa numeracyjna

41

Kod pocztowy

28-530[4]

Tablice rejestracyjne

TKA

SIMC

0267720[5]

Położenie na mapie gminy Skalbmierz
Mapa konturowa gminy Skalbmierz, u góry znajduje się punkt z opisem „Drożejowice”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Drożejowice”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Drożejowice”
Położenie na mapie powiatu kazimierskiego
Mapa konturowa powiatu kazimierskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Drożejowice”
Ziemia50°20′33″N 20°24′09″E/50,342500 20,402500[1]

Drożejowicewieś sołecka[6] w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kazimierskim, w gminie Skalbmierz[7][5]. Leży przy skrzyżowaniu DW768 z DW770.

Do 1954 roku siedziba gminy Drożejowice. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Drożejowice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

Części wsi

[edytuj | edytuj kod]
Integralne części wsi Drożejowice[7][5]
SIMC Nazwa Rodzaj
0267737 Drożejowickie Chałupki część wsi
0267743 Piekło część wsi

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Krajobraz okolic Drożejowic, około 1936

Drożejowice wieś i folwark w powiecie pińczowskim, gminie Drożejowice, parafii Skalbmierz. Leży między Skalbmierzem a Działoszycami, w pobliżu drogi bitej łączącej Działoszyce z traktem bitym kielecko-krakowskim, poczta w Działoszycach.

W 1827 r. było tu 27 domów i 236 mieszkańców[8].

W przeszłości własność rodziny Wojuckich, później własność Emila Kleniewskiego. Jemu głównie zawdzięczają swoje dobre urządzenie, zabudowania, jako też i zaprowadzenie płodozmianu, założenie pięknego ogrodu angielskiego i owocowego, który odznacza się plantacją z kilkuset olbrzymich orzechów włoskich.
Od roku 1860 są Drożejowice w posiadaniu Żelisława Wędrychowskiego.

W roku 1867 wykopano na terenie Drożejowic dwie urny gliniane, z których jedna tylko pozostała w całości i obecnie jest w posiadaniu p. Feliksa Rybarskiego nauczyciela gimnazjum kieleckiego[8].

W roku 1881 mieszkańców było 457 (osad 47, gruntu mają 244 mórg).
Rozległość grunta dworskie mają morgów 700. Lasu nie ma, jest jednak podanie, że niegdyś były tu lasy modrzewiowe, o czym świadczy materiał, z którego dom mieszkalny zbudowany, jako też i stare modrzewiowe drzewa, które w liczbie kilkudziesięciu dotąd zachowały się w ogrodzie.
Gmina Drożejowice należy do sądu gminnego okręgu VI w osadzie Skalbmierz. Ludności ma 4834, obszaru 12,559 mórg.[8]

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Park z XVIII w., przebudowany na przełomie XIX/XX w., wpisany do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.204 z 30.09.1959)[9].

Urodzeni

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 26415
  2. Wieś Drożejowice w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-03-08], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  3. GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 234 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b c GUS. Rejestr TERYT.
  6. Jednostki organizacyjne gminy Skalbmierz. Urząd Gminy Skalbmierz. [dostęp 2015-03-31].
  7. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
  8. a b c Drożejowice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 164.
  9. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 15 [dostęp 2015-10-23].