Dziedziczenie kontraktowe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dziedziczenie kontraktowe – dziedziczenie, w którym tytułem prawnym do spadkobrania jest umowa pomiędzy spadkodawcą a spadkobiercą. Jej celem było korygowanie pewnych przepisów prawa spadkowego w zakresie dziedziczenie testamentowego i beztestamentowego. Ewoluował z późnośredniowiecznego testamentu wzajemnego (testamentum mutuum), w którym testatorzy wzajemnie ustanawiali się spadkobiercami.

Występowało m.in. w Landrechcie pruskim z 1794 roku, austriackim ABGB, niemieckim BGB i szwajcarskim ZGB.

W polskim prawie cywilnym jedyną dopuszczalną umową o spadek po osobie żyjącej jest umowa o zrzeczenie się dziedziczenia.

• Sójka-Zielińska K., Historia prawa, wyd. 4, Warszawa 1993.