Dziedziniec szaleńców – Wikipedia, wolna encyklopedia
Autor | Francisco Goya |
---|---|
Data powstania | 1793–1794 |
Medium | olej na blasze cynkowej |
Wymiary | 43,5 × 32,5 cm |
Miejsce przechowywania | |
Lokalizacja |
Dziedziniec szaleńców[1] (hiszp. Corral de locos) – obraz olejny hiszpańskiego malarza Francisca Goi przedstawiający scenę rozgrywającą się w domu dla obłąkanych[2].
Obraz powstał w okresie ważnych zmian na arenie politycznej Hiszpanii, w atmosferze nadchodzącej wojny. Goya borykał się wtedy z problemami zdrowotnymi, ponadto postępująca głuchota wzmagała jego lęk przed szaleństwem. W tym czasie oprócz dzieł na zlecenie dworu namalował serię 12 obrazów gabinetowych o niewielkich rozmiarach i drastycznej tematyce.
Z korespondencji malarza z Bernardem de Iriarte wiadomo, że inspiracją dla tego dzieła była wizyta Goi w szpitalu dla umysłowo chorych w Saragossie. Przedstawiony dziedziniec szpitala jest przejmująco ciemny, a jego wysokie i grube ściany odgradzają chorych od świata. Pacjenci pilnowani przez jednego nadzorcę walczą ze sobą, śmieją się lub kulą w rozpaczy. Postacie są skąpane w szarozielonym świetle, zimny półmrok przywodzi na myśl czyściec[1]. Jest to wizja samotności, strachu i społecznej alienacji, które spotykają psychicznie chorych. Podobny temat Goya podjął na obrazie Dom wariatów namalowanym ponad 10 lat później.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Robert Hughes: Goya. Artysta i jego czas. Warszawa: WAB, 2006, s. 136–139. ISBN 83-7414-248-0. OCLC 569990350.
- ↑ Francisco Goya. Poznań: Oxford Educational, 2006. ISBN 83-7425-497-1.