Edmund Rosochacki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Edmund Rosochacki

porucznik
Data i miejsce urodzenia	27 września 1920 Warszawa
Data i miejsce śmierci	23 października 1952 Więzienie mokotowskie w Warszawie
Przebieg służby
Główne wojny i bitwy	działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce

Edmund Rosochacki (ur. 27 września 1920 w Warszawie, zm. 23 października 1952) – porucznik, żołnierz podziemia antykomunistycznego.

Syn Edmunda i Stefanii z Walczyńskich. W okresie okupacji niemieckiej członek grupy specjalnej KWP, z wyroków sądu specjalnego likwidującej konfidentów gestapo i zdrajców narodu polskiego. 7 listopada 1950 aresztowany przez funkcjonariuszy MBP i oskarżony na podstawie spreparowanych i wymuszonych na świadkach zeznań. 29^[1] maja 1952 WSR w Warszawie pod przewodnictwem ppłk. Mieczysława Widaja skazał go razem z Józefem Gumowskim na podstawie 1 Dekr. z 31.08.1944 na karę śmierci^[2]. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Stracony 23 października 1952. Uniewinniony i zrehabilitowany 19 lutego 1957. Jego grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w Kwaterze „Na Łączce”, a rzeczywiste miejsce pochówku nie jest znane.

• Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945–56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991. Brak numerów stron w książce, zob też Straceni w Więzieniu mokotowskim.
• Małgorzata Szejnert: Śród żywych duchów. Wyd. ANEKS, Londyn 1990. Brak numerów stron w książce
• AIPN, Teczki więźniów 1952, Rosochacki Edmund
• W. Bartoszewski, Syndykat zbrodni..., s. 25
• J.R. Kubiak, Tajemnice więzienia mokotowskiego...
• C. Leopold, K. Lechicki, Więźniowie polityczni..., s. 25
• W. Minkiewicz, Mokotów, Wronki, Rawicz..., s. 104