French
DeutschEdward Rajpold – Wikipedia, wolna encyklopedia
 major | |
| Data i miejsce urodzenia | 15 października 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 września 1980 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Edward Rajpold (ur. 15 października 1894 w Łodzi, zm. 4 września 1980 tamże) – major piechoty Wojska Polskiego[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 15 października 1894 w Łodzi jako syn Józefa[2]. Od 1914 był członkiem POW w Łodzi, w latach 1915–1916 ukończył szkołę podoficerską. W listopadzie 1918 był dowódcą dzielnicy POW i oficerem I Batalionu Strzelców Łódzkich. W 1919 ukończył uzupełniający kurs wojskowy i zakwalifikowany został do służby w piechocie w stopniu porucznika.
Ranny w wojnie polsko-bolszewickiej. Następnie przeniesiony do 28 pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi. W Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie ukończył kurs taktyczno-strzelecki. Od początku 1936 skierowany do pracy w Powiatowej Komendzie Uzupełnień Wieluń. W 1937 został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracyjna[3]. W latach 1938–1939 komendant powiatowy Związku Strzeleckiego. W marcu 1939 był komendantem powiatowym Przysposobienia Wojskowego Wieluń[4]. W okresie poprzedzającym wybuch II wojny światowej zajmował się organizacją wieluńskich batalionów Obrony Narodowej.
W wojnie obronnej był dowódcą batalionu ON „Wieluń II”, przeszedł szlak bojowy od Parcic do Stoczka. Dostał się do niewoli niemieckiej.
Po wyzwoleniu powrócił do kraju i podjął służbę w 17 Dywizji Piechoty wraz z awansem na majora[5], jednak po kilku miesiącach został zwolniony. W okresie stalinowskim był więziony "za działalność antypaństwową" (1954–1956) na mocy wyroku Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie, poddawany torturom fizycznym i psychicznym. Zwolniony w 1956 po amnestii, w czerwcu 1963 został zrehabilitowany przez Sąd Wojewódzki w Łodzi[5].
- Awanse służbowe
- porucznik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty
- kapitan – 12 kwietnia 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 78 lokatą w korpusie oficerów piechoty
- major – 1945
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości (16 września 1931)[6][3]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[3]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[7][3]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Marek Gogola, Rajpold Edward, [w:] Wieluński słownik biograficzny, tom 1 i 2 (pod redakcją Zbigniewa Szczerbika, Zdzisława Włodarczyka), Wieluń 2014, s. 249–250.
- ↑ Edward Rajpold [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-12-08].
- ↑ a b c d Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 300.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 674.
- ↑ a b Wieluński słownik biograficzny, dz. cyt., s. 250.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932.
- Jan Książek, Związek Strzelecki w powiecie wieluńskim w latach 1921–1939, [w:] „Rocznik Wieluński” 2002, t. 2, s. 81–122.
- Narcyz Klatka, Wieluński Wrzesień 1939, Wydawnictwo Komandor, Wieluń-Gdynia 2006, ISBN 83-912842-0-4.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Marek Gogola, Rajpold Edward, [w:] Wieluński słownik biograficzny, tom 1 i 2 (pod redakcją Zbigniewa Szczerbika, Zdzisława Włodarczyka), Wieluń 2014, s. 249–250 (tom 2 w edycji wspólnej).