French
DeutschEdward Reymann – Wikipedia, wolna encyklopedia
 pułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 23 listopada 1870 |
|---|---|
| Data śmierci | ? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 77 Pułk Piechoty Austro-Węgier, |
| Stanowiska | dowódca batalionu, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      | |
.png){kind=small}
Edward Klemens Antoni Reymann (ur. 23 listopada 1870 w Krakowie, zm. ?) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był zawodowym oficerem piechoty c. i k. Armii. W latach 1912–1913 brał udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1916 roku. Jego oddziałem macierzystym był 77 pułk piechoty.
23 listopada 1918 roku został przydzielony do dyspozycji pułkownika Franciszka Latinika, komendanta Okręgu Śląskiego z siedzibą w Cieszynie[1]. Decyzją Dowództwa Okręgu Generalnego w Krakowie został wyznaczony na dowódcę 7 pułku piechoty Ziemi Cieszyńskiej, który przemianowano 8 lutego 1919 na 10 pułk piechoty[2]. Dowódcą pułku był od 6 grudnia 1918 do 27 stycznia 1919. W późniejszym okresie był krótko dowódcą powiatu wojskowego w Cieszynie. Rozkazem z 8 lutego 1919 powierzono mu dowodzenie 11 pułkiem piechoty stacjonującym w Wadowicach[2]. Odszedł z tego stanowiska i dekretem L.1927 z 14 lutego 1920 wyznaczony został do dyspozycji dowództwa frontu litewsko-białoruskiego[3].
Nie ustalono daty przejścia w stan spoczynku[4][5][6]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu pułkownika[7]. Później został zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów stanu spoczynku piechoty[8]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas w „dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V”[9].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce
- Krzyż Wojskowy Karola
- Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów
- Brązowy Jubileuszowy Medal Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rozkazy DOGen. Kraków ↓, Nr 13 z 23 listopada 1918 roku.
- ↑ a b Wysocki 1997 ↓, s. 122.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 28 lutego 1920 roku, s. 129.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1580.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1409.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 886.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 740.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 940.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2018-10-20].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski rezerw. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Wiesław Wysocki: 10 Pułk Piechoty 1918-1939. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 1997. ISBN 83-86857-64-1.