Elektryczne Koleje Dojazdowe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Elektryczne Koleje Dojazdowe S.A.[1]
Ilustracja
Pociąg EKD na tle stacji w Pruszkowie, 1930
Państwo

 Polska

Siedziba

Warszawa

Data założenia

1922

Data likwidacji

1947

Forma prawna

spółka akcyjna

Udziałowcy

Siła i Światło

brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons
Stacja początkowa EKD przy ul. Nowogrodzkiej w Warszawie
Tory EKD na ul. Szczęśliwickiej w Warszawie, 1935

Elektryczne Koleje Dojazdowe S.A. (skrót EKD) – spółka akcyjna z siedzibą w Warszawie działająca w latach 1922–1947[2].

Opis

[edytuj | edytuj kod]

Kapitał zakładowy spółki wyniósł 500 000 zł, z czego 40% udziałów miała spółka „Siła i Światło”, 25% Bank Związku Spółek Zarobkowych, a pozostała część akcji należała do drobnych akcjonariuszy[3].

12 listopada 1924 roku spółka otrzymała koncesję na budowę i eksploatację kolei elektrycznej użytku publicznego z Warszawy przez Grodzisk Mazowiecki do Żyrardowa[4].

Budowę rozpoczęto w 1925 roku, a w 1927 roku otwarto linię łączącą centrum Warszawy z Grodziskiem Mazowieckim[5], nazywaną zwyczajowo koleją EKD[2]. Pierwsza stacja początkowa w Warszawie zlokalizowana była na ul. Nowogrodzkiej, między ulicami Poznańską i Marszałkowską[6].

Na terenie Warszawy trasę linii EKD prowadzono systemem tramwajowym[1]. EKD jeździły na terenie Warszawy jak tramwaj, ponadto przepisy ruchu, utrzymania taboru i linii, oraz schemat organizacyjny przedsiębiorstwa zapożyczono również z warszawskich tramwajów[7]. Linia była zelektryfikowana napięciem stałym 600 V. Do obsługi trasy zakupiono w Wielkiej Brytanii 20 wagonów silnikowych i 20 doczepnych[8] (EN80), które osiągały prędkość ponad 70 km/h. W systemie sygnalizacji zabezpieczenia ruchu pociągów zastosowano semafory świetlne oraz SBL.

W 1932 roku koncesja spółki została zmieniona w celu umożliwienia rozbudowy sieci[9]. W tym samym roku wybudowano odgałęzienie do Włoch, a w 1936 roku z Podkowy Leśnej do Milanówka[5]. Plany dalszej rozbudowy sieci EKD z Grodziska Mazowieckiego w kierunku Żyrardowa i Błonia zniweczyła elektryfikacja istniejących linii PKP do tych miejscowości (1936), a z Grodziska do Mszczonowa wybuch II wojny światowej.

EKD wpłynęła na ożywienie terenów leżących wzdłuż jej linii[4]. Wzdłuż linii zaczęły powstawać osiedla – miasta ogrody od Włoch do Podkowy Leśnej, a także następowała zintensyfikowana parcelacja gruntów rolnych okolicznych folwarków[10].

W 1939 roku kolej przewoziła ok. 4 tys. pasażerów dziennie, kursując w godzinach szczytu nawet co 10 minut[11].

Po zakończeniu działań wojennych, przedsiębiorstwo wznowiło działalność 2 października na odcinku Pruszków-Grodzisk, 8 października pociągi dojeżdżały do Szczęśliwic, w połowie października do granicy miasta, 11 listopada do ul. Niemcewicza, a 14 grudnia 1939 do przystanku końcowego przy ul. Nowogrodzkiej[12]. Z EKD chętnie korzystali szmuglerzy przewożący żywność do miasta[12].

W styczniu 1940 roku niemieckie władze okupacyjne zarządziły przeznaczenie przedniego pomostu pierwszego przyczepnego wagonu EKD tylko dla Niemców[13]. Tabor stanowiło 40 wagonów (przed wojną 76 wagonów)[13]. Z powodu zniszczenia we wrześniu 1939 podczas obrony Warszawy warsztatów na stacji Warszawa Zachodnia, napraw taboru dokonywano w Pruszkowie[13].

W maju 1945 roku pociągi EKD zaczęły dojeżdżać do stacji początkowej przy ul. Nowogrodzkiej (wcześniej dojeżdżały do ul. Szczęśliwickiej)[14].

Po wojnie EKD znalazła się pod Tymczasowym Zarządem Państwowym Ministerstwa Komunikacji, a w 1947 roku kolej została upaństwowiona[15][16] i przekazana pod zarząd PKP. W 1951 roku zrezygnowano ze stosowania dotychczasowej nazwy zmieniając ją na Warszawska Kolej Dojazdowa[5].

W pierwszych latach po zakończeniu działań wojennych przewozy pasażerskie na EKD szybko wzrosły: w 1945 roku przewieziono 4,5 mln pasażerów, a w 1946 roku – 8,9 mln, w 1947 roku – 12 mln i w 1948 roku – 13 mln pasażerów (łącznie z przewozem pasażerów autobusami EKD)[17].

Dyrektorem naczelnym spółki był Tadeusz Baniewicz, który kierował przedsiębiorstwem od okresu budowy do przejęcia linii EKD przez PKP[1][18].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Józef Grzelak: 55 lat Elektrycznej Kolei Dojazdowej Warszawa – Grodzisk Mazowiecki. Trakcja i Wagony, nr 4–5/1983.
  2. ↑ a b Elektryczne Koleje Dojazdowe, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2016-03-18].
  3. ↑ Oskar Koszutski: Jubileusz 80 – lecia Kolejki E.K.D. Podkowiański Magazyn Kulturalny nr 58-59.
  4. ↑ a b Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 12 listopada 1924 r. w sprawie udzielenia koncesji na budowę i eksploatację kolei elektrycznej użytku publicznego z Warszawy przez Grodzisk do Żyrardowa. (Dz.U. z 1924 r. nr 100, poz. 924).
  5. ↑ a b c Tramwaje w Polsce. Justyna Żurawicz (red.). Łódź: Dom Wydawniczy Księży Młyn, 2013, s. 233–237. ISBN 978-83-7729-215-0.
  6. ↑ Magda Szymańska (oprac.): Warszawa zapamiętana. Dwudziestolecie międzywojenne. Warszawa: Dom Spotkań z Historią, 2018, s. 116. ISBN 978-83-66068-01-8.
  7. ↑ Koleje dojazdowe Warszawy: wczoraj – dziś – jutro.
  8. ↑ 91 lat temu z Grodziska Maz. do Warszawy wyruszył pierwszy pociąg elektryczny w Polsce.
  9. ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 10 maja 1932 r. o zmianie zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 12 listopada 1932 r. w sprawie udzielenia koncesji na budowę i eksploatację kolei elektrycznej użytku publicznego z Warszawy przez Grodzisk do Żyrardowa i o nadaniu koncesji na budowę i eksploatację odgałęzień wymienionej kolei do Włoch i Milanówka tudzież o jej przedłużeniu do stacji kolei państwowych w Grodzisku. (Dz.U. z 1932 r. nr 46, poz. 434).
  10. ↑ Anna Majewska: budowa elektrycznej kolei dojazdowej determinant rozwoju strefy podmiejskiej Warszawy, s. 99.
  11. ↑ Judyta Kurowska-Ciechańska, Koleje, Ariel Ciechański, Warszawa: Wydawnictwo Carta Blanca, 2009, s. 137, ISBN 978-83-60887-80-6, ISBN 978-83-60887-23-3.
  12. ↑ a b Tomasz Szarota: Okupowanej Warszawy dzień powszedni. Studium historyczne. Warszawa: Czytelnik, 2010, s. 254. ISBN 978-83-07-03239-9.
  13. ↑ a b c Barbara Ratyńska: Ludność i gospodarka Warszawy i okręgu pod okupacją hitlerowską. Książka i Wiedza, 1982, s. 401.
  14. ↑ Kronika wydarzeń w Warszawie 1945−1958. „Warszawskie kalendarz ilustrowany 1959”, s. 25, 1958. Wydawnictwo Tygodnika Ilustrowanego „Stolica”. 
  15. ↑ Orzeczenie nr 6 Ministra Komunikacji z dnia 29 maja 1947 r. o przejęciu na własność Państwa przedsiębiorstw komunikacyjnych (M.P. z 1947 r. nr 122, poz. 775).
  16. ↑ Dz.Urz. m.st. Warszawy z 1947 r. nr 23, s. 26.
  17. ↑ Od ponad 90 lat, Kurier Warszawski.
  18. ↑ Tadeusz Baniewicz.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Elektryczne_Koleje_Dojazdowe&oldid=72432162”