Elohim – Wikipedia, wolna encyklopedia

Elohim (dosł. Bogowie; hebr. אֱלֹהִים) – występujący około 2700 razy w Biblii hebrajskiej jeden z tytułów Boga Jahwe. W odróżnieniu od tetragramu JHWH, który jest imieniem własnym Boga, określenie to pochodzi od rzeczownika pospolitego bóg. Elohim jest dłuższą formą rzeczownika El (אל) i jego rozszerzenia Eloah (אלוה), określających Boga w Biblii[1].

Samo słowo El być może pochodzi od najwyższego boga w mitologii ugaryckiejEla[2]. W takim wypadku można by tłumaczyć jego znaczenie jako „mocny”, „silny”. Choć słowo „Elohim” występuje często jako określenie bóstw (w znaczeniu „bogowie”), z przedimkiem ha- oznacza ono jedynego Boga i w tej formie (jako ha-Elohim) występuje w Tanachu ponad 2 tysiące razy gdy JHWH ponad 6800 razy. Izraelici prawdopodobnie używali tytułu „Elohim” dla oddania majestatu osoby (podobnie gdy król, mówiąc o sobie, używał liczby mnogiej – tzw. pluralis maiestatis). W liczbie mnogiej dopatrywano się także śladów pierwotnego politeizmu Izraelitów[3]. Teoria źródeł wyodrębnia fragmenty Pięcioksięgu, w których używana jest ta forma imienia Boga, jako należące do redakcji (tradycji) tzw. elohistycznej (częstsze użycie formy ElohimBogowie) w odróżnieniu od tradycji tzw. jahwistycznej, w której przeważa użycie imienia własnego Boga – JHWH (Jahwe).

Słowo Elohim z punktu widzenia gramatyki hebrajskiej jest rzeczownikiem występującym w liczbie mnogiej (świadczy o tym sufiks -im nadający znaczenie: Bogowie). W tłumaczeniach Biblii, w odniesieniu do Boga Stwórcy, jest ono jednak używane jako wyraz w liczbie pojedynczej (np. w Rdz 1,1: „בְּרֵאשִׁית בָּרָא אֱלֹהִים” [„Na początku stworzył Bóg”], czasownik bara „בָּרָא” oznacza „[on] stworzył”, nie zaś „stworzyli”).

Wyjątkiem od tego jest psalm 82. Słowo Elohim jest tam używane dwukrotnie, przy czym z gramatyki tego wersetu wynika, iż raz odnosi się do Boga Stwórcy, za drugim razem do bogów.

Występowanie w Biblii

[edytuj | edytuj kod]

Poniżej podano liczbę występowań ’elōhîm w poszczególnych księgach, według tekstu masoreckiego[4].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. The Divine Names And Titles., appendix 60, Companion Bible (ang.).
  2. The Cambridge Dictionary of Judaism and Jewish Culture, edited by Judith R. Baskin, Cambridge University Press, Cambridge 2011, s. 90.
  3. Eugeniusz Dąbrowski, Religie Wschodu, Księgarnia św. Wojciecha, Poznań 1962, s. 290.
  4. Za: E. Jenni, C. Westermann, Theological Lexicon of the Old Testament, Hendrickson Publishers 1997, strona 192-193.