Emil Asmus – Wikipedia, wolna encyklopedia

Emil Asmus (ur. 7 czerwca 1872 w Poznaniu, zm. 8 listopada 1958 w Neuendettelsau) – niemiecki architekt, syn mistrza budowlanego, przedsiębiorcy i rajcy miejskiego Friedricha Asmusa.

Był słuchaczem Królewskiej Wyższej Szkoły Technicznej (niem. Königlich Technische Hochschule zu Berlin) w Berlinie-Charlottenburgu, od 27 października 1893 I Wydziału Architektury, ale nie otrzymał dyplomu końcowego. Z listy studentów został skreślony 14 stycznia 1896. Następnie studiował w Kassel.

Po czym przybył do Poznania, gdzie działał jako architekt w latach 1900–1908. Ożenił się w 1904 z Marią Körber z Kassel. Od 1902 z Maksem Johowem współtworzył zespół mieszkaniowy Johow-Gelände i był autorem planów prawie wszystkich wznoszonych tam kamienic.

Jego autorskie projekty, to kamienice przy ul. Jana Matejki 51, 55, 59, 60, 61. Także dom własny przy ul. Artura Grottgera 4 i dom dla Jana Czepczyńskiego przy ul. Grochowe Łąki. Również kamienice przy ul. Antoniego Małeckiego 35, Artura Grottgera 2 oraz Józefa Chełmońskiego 7.

Od 1907 z kupcem Maksem Krüge prowadził po swoim ojcu firmę Ostdeutsche Bau- Gesellschaft m. b. H.

W 1908 przeniósł się do Świdnicy. Zmarł 8 listopada 1958 w Neuendettelsau w Środkowej Frankonii w Bawarii^[1][2].

• kamienica przy ul. Garbary 76
• kamienica przy ul. Maksymiliana Jackowskiego 29
• kamienice przy ul. Jana Matejki 51, 55, 59, 60, 61
• dom własny przy ul. Artura Grottgera 4
• dom dla Jana Czepczyńskiego przy ul. Grochowe Łąki
• kamienica przy ul. Antoniego Małeckiego 35
• kamienica przy ul. Artura Grottgera 2
• kamienica przy ul. Józefa Chełmońskiego 7

• Jan Skuratowicz, Magdalena Adamczewska, Piotr Walichnowski: „Secesja w Poznaniu”, Wydawnictwo: Media Rodzina, Poznań 2016. ISBN 978-83-8008-191-8