Epenteza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Epenteza (z gr. ἐπένθεσις epénthesis „wtrącenie”)^[1] – zjawisko językowe, polegające na wstawieniu głoski epentetycznej (niemającej umotywowania etymologicznego), samogłoski lub spółgłoski, zwykle celem uniknięcia trudnej do wymówienia zbitki głosek lub rozziewu. Np. pol. wewnątrz (e ruchome), kropla < kroplja < kropja (jotyzacja prasłowiańska – w polskim jej ślady pojawiają się niekonsekwentnie), niem. hoffentlich, Zeitungsjunge, łac. comburo (z con + uro), ang. łączące R itp.^[2]

• anaptyksa
• paragoga
• proteza
• interfiks
• łączące R

• KazimierzK. Polański KazimierzK. (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, wyd. 2, Wrocław: Ossolineum, 1999, ISBN 83-04-04445-5, OCLC 835934897 .