Erna Orzeł – Wikipedia, wolna encyklopedia

Erna Orzeł

Data urodzenia	13 marca 1914
Data śmierci	4 lipca 1961
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski seniorów złoto Warszawa 1934 skok wzwyż srebro Kraków 1935 skok wzwyż srebro Warszawa 1934 80 m przez płotki srebro Chorzów 1933 80 m przez płotki srebro Chorzów 1933 skok wzwyż brąz Łódź 1936 80 m przez płotki Halowe mistrzostwa Polski seniorów złoto Przemyśl 1935 skok wzwyż złoto Przemyśl 1934 skok wzwyż srebro Przemyśl 1935 sztafeta 4 × 50 m srebro Przemyśl 1934 50 m przez płotki

Erna Orzeł (ur. 13 marca 1914 w Chorzowie^[1]; zm. 4 lipca 1961 w Wałbrzychu) – polska lekkoatletka (uprawiała biegi płotkarskie, skok wzwyż), wielokrotna medalistka i mistrzyni Polski. Trener lekkoatletyczny.

Specjalizowała się w biegach płotkarskich; na 50 metrów przez płotki oraz na 80 m, biegała również w sztafecie. Uprawiała także skok wzwyż, a uzyskany wynik (1,43) w 1935 podczas mistrzostw Polski był halowym rekordem kraju. Zawodniczka Stadionu Królewska Huta, Stadionu Chorzów, KPW Katowice.

Na mistrzostwach Polski seniorów na otwartym stadionie zdobyła sześć medali; w tym jeden złoty, cztery srebrne oraz jeden brązowy.

Zdobywczyni cztery medale na halowych mistrzostwach Polski, w tym dwóch złotych w skoku wzwyż, jednego srebrnego w biegu na 50 m przez płotki oraz w sztafecie 4 × 50 metrów.

Po zakończeniu kariery sportowej pracowała jako trener w Górniku Wałbrzych^[2].

• skok wzwyż (stadion) – 1,41 (14 lipca 1935, Kraków)
• skok wzwyż (hala) – 1,43 (2 lutego 1935, Przemyśl) – halowy rekord Polski
• bieg na 80 m przez płotki – 12,3 (29 września 1935, Beuthen)^[1]

• Historia rekordu Polski w skoku wzwyż w bazie Polskiego Związku Lekkiej Atletyki (pol.)