Eternit – Wikipedia, wolna encyklopedia

Eternit (z łac. aeternum – wieczność), azbestocement – azbestowo-cementowy materiał budowlany^[1], opracowany przez austriackiego wynalazcę Ludwiga Hatscheka(inne języki)^[2]. Pierwotnie słowo eternit było nazwą handlową, która z czasem stała się nazwą potoczną^{[potrzebny przypis]}. Z eternitu wykonywano płyty pokryciowe – elewacyjne i dachowe – oraz rury. Jest to materiał ogniotrwały, odporny na warunki atmosferyczne oraz działanie wody i ścieków, a jednocześnie wytrzymały mechanicznie, nawet w wyrobach o ściankach niewielkiej grubości, przez co był również relatywnie lekki i dość tani. Stosowany od początku XX wieku^[3].

Ze względu na stwierdzoną szkodliwość włókien azbestu odkładających się w płucach^[4], stosowanie eternitu zostało zakazane w większości rozwiniętych państw świata, a istniejące pokrycia eternitowe są usuwane^[3][5].

Po około 20–50 latach od zamontowania, pod wpływem działań środowiskowych, materiał zaczyna ulegać erozji^[6]. Stosowany w Polsce eternit zawiera małe ilości azbestu, a nieuszkodzone pokrycia eternitowe na budynkach są stosunkowo bezpieczne^[7][5].

Wg polskiego prawodawstwa, demontażem elementów, transportem i składowaniem wyrobów zawierających azbest mogą zajmować się firmy posiadające uprawnienia do tego. Gruz eternitowy, jest traktowany jako materiał niebezpieczny, musi być składowany w wyznaczonych do tego miejscach^[8][9].

Informacje w projektach siostrzanych

Multimedia w Wikimedia Commons

Definicje słownikowe w Wikisłowniku