Ewa Ossowska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ewa Ossowska

Wizerunek Ewy Ossowskiej na muralu „Kobiety Wolności”
Data i miejsce urodzenia	1961 Wrocław
Zawód, zajęcie	kioskarka, księgowa, działaczka opozycyjna
Miejsce zamieszkania	Gdańsk (1978–1996, od 2014) Włochy (1996–2014)
Małżeństwo	Stanisław Ossowski
Dzieci	3
Odznaczenia

Ewa Ossowska (ur. 1961 we Wrocławiu) – uczestniczka strajku w Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1980, dzięki jej postawie udało się podtrzymać protest^[1].

Od 1978 mieszkała w Gdańsku. Pracowała w kiosku na Stogach. Rozpoczęła nieformalną współpracę z mieszkającym po sąsiedzku Lechem Wałęsą – rozwoziła w dziecięcym wózku wydawnictwa z drugiego obiegu. Kiosk stanowił punkt kontaktowy^[2]. Przed rozpoczęciem strajku straciła pracę w kiosku z powodu domniemanej niezgodności w kasie^[3]. Dowiedziawszy się od Danuty Wałęsy o strajku, udała się do Stoczni i włączyła się w prace organizacyjne, m.in. organizowała żywność, pilnowała wejść do zakładu. Miała dać się poznać także jako utalentowana mówczyni^[2]. Ossowska widoczna jest na szeregu zdjęć i nagrań ze Stoczni^[4]. 16 sierpnia, po podjęciu decyzji o kontynuowaniu strajku z innymi zakładami pracy, Ossowska pobiegła do bramy nr 1 Stoczni i, wraz z m.in. Henryką Krzywonos, Aliną Pienkowską i Anną Walentynowicz, zatrzymywała wychodzących, co pozwoliło na kontynuację protestu.

Ossowska weszła w skład delegacji, która we wrześniu 1980 złożyła wniosek o zarejestrowanie związku. Pracowała jako sekretarka Wałęsy. Była w tym czasie rozpracowywana przez Służbę Bezpieczeństwa pod pseudonimem „Kioskarka”^[2]. W kwietniu 1981 zakończyła działalność w „Solidarności” ze względu na deklarowane rozczarowanie co do Walentynowicz oraz Wałęsy. Zarzewiem konfliktu z Wałęsą miał być udzielony bez jego zgody wywiad szwedzkiej dziennikarce Mice Larsson(inne języki)^[3]. Ossowska nie cieszyła się zaufaniem także ze strony stoczniowców^[3]. Następnie zdała maturę^[3] i pracowała między innymi jako księgowa^[2]. W 1996 wyjechała w celach zarobkowych do Gragnano we Włoszech^[3]. W 2014 wróciła do Trójmiasta^[4].

Ossowska jest współbohaterką filmu „Solidarność według kobiet” Marty Dzido i Piotra Śliwowskiego z 2014^[5][6] oraz książek „Det började i Gdansk”^[3][7] z 1981 i „Kobiety Solidarności” z 2016^[5][8]. Ossowska była jedną z osób, których wizerunek znalazł się w 2019 na muralu „Kobiety Wolności” na stacji PKM Strzyża w Gdańsku^[9].

Ossowska wskazywana jest jako przykład przez wiele lat marginalizowanej i umniejszanej roli kobiet zarówno w wydarzeniach sierpniowych, jak i później całego ruchu Solidarności^{[4][3][5][9][10][11]}. Przykładowo w scenie z filmu Andrzeja Wajdy Wałęsa. Człowiek z nadziei, będącej fabularną rekonstrukcją oryginalnego zdjęcia Wałęsy z Ossowską, została ona „wygumkowana” i zastąpiona mężczyzną^[12].

W 2021 za „wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce” została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[13][14]. W 2021 otrzymała Krzyż Wolności i Solidarności^[15].

Z mężem Stanisławem Ossowskim rozwiodła się po roku małżeństwa^[16]. Mają syna Rolanda (ur. ok. 1979)^[4]. Ossowska poza tym ma jeszcze jednego syna i córkę^[3].