Ewangelia Siedemdziesięciu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ewangelia Siedemdziesięciu – zaginiony apokryf nowotestamentowy, powstały prawdopodobnie najwcześniej w pierwszej połowie VII wieku^[1].

Utwór ten był używany przez manichejczyków^[2]. Jedyne świadectwo na jego temat przekazał Biruni. Jego zdaniem Ewangelia Siedemdziesięciu stanowiła dla manichejczyków prawo oraz była jedyną prawdziwą Ewangelią^[1].

Istnieje hipoteza, że fragment Ewangelii Siedemdziesięciu cytuje Fragment Ujgurski^[2]. Zdaniem Konrada Kesslera Ewangelia jest tożsama z Ewangelią Maniego, jednak Wilhelm Schneemelcher odrzucił taki pogląd^[1].