FIBA Intercontinental Cup – Wikipedia, wolna encyklopedia

FIBA Intercontinental Cup
FIBA Club World Cup
FIBA World Cup for Champion Clubs
2016/17
Państwo

członkowie FIBA

Dyscyplina

koszykówka

Organizator rozgrywek

FIBA

Data założenia

1966

Rozgrywki
Liczba drużyn

2

Zwycięzcy
Pierwszy zwycięzca

Varese

Obecny zwycięzca

Iberostar Teneryfa

Najwięcej zwycięstw

Real Madryt (5)

Strona internetowa

FIBA Intercontinental Cup – powszechnie określany FIBA World Cup for Champion Clubs (Puchar Świata FIBA dla mistrzów klubowych) lub FIBA Club World Cup (Klubowy Puchar Świata FIBA), to profesjonalny turniej koszykarski zatwierdzony przez FIBA, FIBA Ameryka oraz Euroleague Basketball Company. Został stworzony w celu umożliwienia rywalizacji czołowym klubom koszykarskim bez względu na ich położenie geograficzne. Jego zwycięzca jest uznawany oficjalnie za klubowego mistrza świata. W turnieju World Cup for Clubs biorą udział głównie mistrzowie poszczególnych kontynentów lub stref geograficznych reprezentujący najwyższy poziom koszykówki w danym obszarze świata.

Aktualnie mistrzowie ligi amerykańskiej FIBA stają do konfrontacji z mistrzem Euroligi w dwumeczu. W ten sposób wyłaniany jest najlepszy klub koszykarski na świecie. Do tej pory mistrzowie NBA, jako najlepsze kluby strefy Ameryki Północnej nadal odmawiają udziału w turnieju.

FIBA planuje rozszerzyć turniej o zwycięskie zespoły z FIBA Africa Clubs Champions Cup, FIBA Asia Champions Cup, NBL (FIBA Oceania) i prawdopodobnie drużyny NBA[1][2].

Poprzednie nazwy zawodów[edytuj | edytuj kod]

  • FIBA Intercontinental Cup (lub FIBA World Cup for Champion Clubs): (1966–1980)
  • FIBA Club World Cup: (1981)
  • FIBA Intercontinental Cup (lub FIBA World Cup for Champion Clubs): (1982–1984)
  • FIBA Club World Cup: (1985–1987)
  • FIBA Intercontinental Cup (lub FIBA World Cup for Champion Clubs): (1996, 2013–present)

Zwycięzcy[edytuj | edytuj kod]

Finaliści FIBA Intercontinental Cup[edytuj | edytuj kod]

Rok Miasto gospodarza Mistrz Pokonany Finał
1966 Madryt Włochy Varèse (Ignis) Brazylia Corinthians 66–59
1967 Varese, Neapol i Rzym Stany Zjednoczone Akron Wingfoots (Goodyear) Włochy Varèse (Ignis) 78–72
1968 Filadelfia Stany Zjednoczone Akron Wingfoots (Goodyear) Real Madryt 105–73
1969 Macon Stany Zjednoczone Akron Wingfoots (Goodyear) Czechosłowacja Spartak ZJŠ Brno 84–71
1970 Varese Włochy Varèse (Ignis) Real Madryt Liga
1973 São Paulo Włochy Varèse (Ignis) Brazylia Sírio Liga
1974 Meksyk Stany Zjednoczone Maryland Terrapins Włochy Varèse (Ignis) Liga
1975 Varese i Cantù Włochy Cantù (Forst) Brazylia Franca (Amazonas) Liga
1976 Buenos Aires Real Madryt Włochy Varèse (Mobilgirgi) Liga
1977 Madryt Hiszpania Real Madryt Włochy Varèse (Mobilgirgi) Liga
1978 Buenos Aires Hiszpania Real Madryt Argentyna Obras Sanitarias Liga
1979 São Paulo Brazylia Sírio Bosna Liga
1980 Sarajewo Izrael Maccabi Tel Awiw (Elite) Brazylia Franca (Francana) Liga
1981 São Paulo Hiszpania Real Madryt Brazylia Sírio 109–83
1982 Den Bosch, Rotterdam i Amsterdam Włochy Cantù (Ford) Holandia Den Bosch (Nashua) Liga
1983 Buenos Aires Argentyna Obras Sanitarias Włochy Cantù (Jollycolombani) Liga
1984 São Paulo Włochy Virtus Rzym (Banco di Roma) Argentyna Obras Sanitarias Liga
1985 Barcelona i Girona Hiszpania FC Barcelona Brazylia Monte Líbano 93–89
1986 Buenos Aires Žalgiris Argentyna Ferro Carril Oeste 84–78
1987 Mediolan Włochy Olimpia Mediolan (Tracer) Hiszpania FC Barcelona 100–84
1996 Rosario i Amarusi, Ateny Grecja Panathinaikos Argentyna Olimpia 83–89
83–78
101–76
2013 Barueri, São Paulo Grecja Olympiacos Brazylia Pinheiros (Sky) 81–70
86–69
2014 Rio de Janeiro Brazylia Flamengo Izrael Maccabi Tel Awiw (Electra) 66–69
90–77
2015 São Paulo Hiszpania Real Madryt Brazylia Bauru 90–91
91–79
2016 Frankfurt nad Menem Wenezuela Guaros de Lara Niemcy Skyliners Frankfurt 74–69
2017 San Cristóbal de La Laguna Hiszpania Iberostar Teneryfa Wenezuela Guaros de Lara 76–71

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Tytuły według klubu[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Klub Tytuły Przegrane finały Mistrzowskie lata
1. Hiszpania Real Madryt 5 2 1976, 1977, 1978, 1981, 2015
2. Włochy Varèse 3 4 1966, 1970, 1973
3. Stany Zjednoczone Akron Wingfoots 3 1967, 1968, 1969
4. Włochy Cantù 2 1 1975, 1982
5. Brazylia Sírio 1 2 1979
6. Argentyna Obras Sanitarias 1 2 1983
7. Izrael Maccabi Tel Awiw 1 1 1980
8. Hiszpania FC Barcelona 1 1 1985
9. Stany Zjednoczone Maryland Terrapins 1 1974
10. Włochy Virtus Rzym 1 1984
11. Žalgiris 1 1986
12. Włochy Olimpia Mediolan 1 1987
13. Grecja Panathinaikos 1 1996
14. Grecja Olympiacos 1 2013
15. Brazylia Flamengo 1 2014
16. Brazylia Franca 2
17. Brazylia Corinthians 1
18. Czechosłowacja Brno 1
19. Bosna 1
20. Holandia Den Bosch 1
21. Brazylia Monte Líbano 1
22. Argentyna Ferro Carril Oeste 1
23. Argentyna Olimpia 1
24. Brazylia Pinheiros 1
25. Brazylia Bauru 1

Tytuły według kraju[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Kraj Tytuły Przegrane finały
1. Włochy Włochy 7 5
2. Hiszpania Hiszpania 6 3
3. Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone 4
4. Brazylia Brazylia 2 8
5. Grecja Grecja 2
6. Argentyna Argentyna 1 4
7. Izrael Izrael 1 1
8. Wenezuela Wenezuela 1 1
9. ZSRR 1
10. Czechosłowacja Czechosłowacja 1
11. Jugosławia 1
12. Holandia Holandia 1
13. Niemcy Niemcy 1

Czołowi strzelcy decydującego spotkania[edytuj | edytuj kod]

Sezon Czołowy strzelec Klub Punkty
1966 Włochy Giovanni Gavagnin Włochy Ignis Varèse 20
1967 Włochy Tony Gennari Włochy Ignis Varèse 25
1968 Stany Zjednoczone Miles Aiken Real Madryt 23
1969 Czechosłowacja Jan Bobrovský Czechosłowacja Spartak ZJŠ Brno 34
1970 Czechosłowacja Jiří Zídek Sr Czechosłowacja Slavia Praga 20
1973 bd bd bd
1974 Stany Zjednoczone John Lucas II i Stany Zjednoczone Bob Morse Stany Zjednoczone Maryland Terrapins i Włochy Ignis Varèse 24
1975 bd bd bd
1976 Rafael Rullán Real Madryt 23
1977 Stany Zjednoczone Walter Szczerbiak Hiszpania Real Madryt 29
1978 Stany Zjednoczone John Coughran Hiszpania Real Madryt 26
1979 Brazylia Oscar Schmidt Brazylia Sírio 42
1980 Stany Zjednoczone Earl Williams Izrael Maccabi Elite 28
1981 Mirza Delibašić Hiszpania Real Madryt 33
1982 Włochy Antonello Riva i Holandia Dan Cramer Włochy Ford Cantù i Holandia Nashua Den Bosch 22
1983 bd bd bd
1984 Stany Zjednoczone Ray Townsend Włochy Virtus Rzym 29
1985 Hiszpania Juan Antonio San Epifanio Hiszpania FC Barcelona 39
1986 Arvydas Sabonis Žalgiris 26
1987 Stany Zjednoczone Bob McAdoo Włochy Tracer Mediolan 25
1996 Argentyna Jorge Racca Argentyna Olimpia 28
2013 Stany Zjednoczone Brazylia Shamell Stallworth Brazylia Pinheiros 27
2014 Stany Zjednoczone Jeremy Pargo Izrael Maccabi Electra 28
2015 Brazylia Ricardo Fischer Brazylia Bauru 26
2016 Stany Zjednoczone Zach Graham Wenezuela Guaros de Lara 19

MVP[edytuj | edytuj kod]

Sezon Laureat Klub
1977 Stany Zjednoczone Walter Szczerbiak Hiszpania Real Madryt
1987 Hiszpania Juan Antonio San Epifanio Hiszpania FC Barcelona
2013 Grecja Wasilis Spanulis[3][4] Grecja Olympiacos
2014 Argentyna Nicolás Laprovíttola[5][6] Brazylia Flamengo
2015 Hiszpania Sergio Llull Hiszpania Real Madryt
2016 Stany Zjednoczone Zach Graham Wenezuela Guaros de Lara
2017 Stany Zjednoczone Mike Tobey Hiszpania Iberostar Teneryfa

Specjalna edycja turnieju 1972[edytuj | edytuj kod]

W 1972 roku FIBA zorganizowała turniej z udziałem czterech reprezentacji narodowych – ZSRR, Polski, Brazylii i NABL All-Stars Team (drużyna zastąpiła w turnieju reprezentację narodową USA). Mimo iż ten turniej nie jest częścią aktualnego Klubowego Pucharu Świata widnieje w jego zapisach historycznych, jako edycja specjalna turnieju, gdyż on sam nie był rozgrywany w latach 1971–1972[7].

Rok Miasto gospodarza Zwycięzca 2. miejsce 3. miejsce 4. miejsce
1972 Brazylia São Paulo Stany Zjednoczone NABL All-Stars ZSRR Brazylia Brazylia Polska Polska

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Com Copa Intercontinental, Fiba ensaia Campeonato Mundial. esportes.opovo.com.br. [dostęp 2015-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 stycznia 2019)]. (port.).
  2. ↑ Pinheiros e Olympiacos começam a disputar o título da Intercontinental. esportes.estadao.com.br. [dostęp 2015-04-21]. (port.).
  3. ↑ O Herói e o Vilão de Olympiacos 86 x 69 Pinheiros, pelo Mundial de Clubes. FoxSports.com. [dostęp 2015-04-21]. (port.).
  4. ↑ Olympiacos bate Pinheiros e vence Copa Intercontinental. Gazetaesportiva.net. [dostęp 2015-04-21]. (port.).
  5. ↑ Fla derruba o Maccabi e fatura o maior título de sua história no basquete. globoesporte.globo.com. [dostęp 2015-04-21]. (port.).
  6. ↑ Con Nicolás Laprovittola como MVP, Flamengo se consagró campeón Intercontinental. canchallena.lanacion.com.ar. [dostęp 2015-04-21]. (hiszp.).
  7. ↑ VI Intercontinental Cup (São Paulo 1972). LinguaSport.com. [dostęp 2015-04-21]. (ang.).
MVP Interkontynentalnego Pucharu FIBA
Zawodowe ligi koszykarskie mężczyzn
Europa
Afryka
Ameryka
Azja
Oceania
Ligi i turnieje
międzynarodowe
Afryka
Ameryka
Azja
Europa
Nieistniejące
Europa
Ameryka
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=FIBA_Intercontinental_Cup&oldid=74046341”