Feldmarschalleutnant – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wikipedia:Weryfikowalność
Ten artykuł od 2020-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Odznaka stopnia wojskowego feldmarschalleuntanta w armii austro-węgierskiej

Feldmarschalleutnant (FML), dawniej pisany Feldmarschall-Leutenant) – ranga generalska (lecz nie marszałkowska) w wojskach Świętego Cesarstwa, Cesarstwa austriackiego, Austro-Węgier, pierwszej Republiki Austriackiej (1918–1934) i Państwa Austriackiego (1934–1938). W armii węgierskiej jego odpowiednikiem jest stopień altábornagy[1][2][3], stosowany do dziś[4].

W armiach innych państw odpowiednik to dwugwiazdkowy generał (generał porucznik, w Wojsku Polskim obecnie generał dywizji[5]).

W języku polskim nazwa feldmarschalleutnant jest niekiedy tłumaczona w sposób dosłowny, choć mylący, jako feldmarszałek-lejtnant, feldmarszałek-porucznik lub marszałek polny porucznik. Ze względu na podobieństwo nazwy z feldmarszałkiem te dwa pojęcia są często mylone i feldmarschalleuntantom niesłusznie przypisuje się rangę (feld-)marszałkowską.

Zarys historyczny

[edytuj | edytuj kod]

Ranga feldmarschalleutnanta pojawiła się w Niemczech jednocześnie ze stopniem feldmarszałka na początku wojny trzydziestoletniej. Głównodowodzący, którym był cesarz, przydzielał feldmarszałkowi zastępcę – podfeldmarszałka, do którego obowiązków należało występowanie w imieniu marszałka, oprowiantowanie żołnierza, kontrolowanie dróg i straż itd.

Od 1648 do 1705 ranga feldmarschalleutnanta (fältmarskalklöjtnant) istniała także w Szwecji – ostatnim jej posiadaczem był Axel Julius De la Gardie(inne języki), syn Jacoba Pontussona[6].

W wojskach Świętego Cesarstwa stopień istniał do 1806, w armii Austro-Węgier do 1918. Pierwszym habsburskim oficerem noszącym stopień feldmarschalleutnanta był Hieronim von Colloredo(inne języki) (1582–1638), a ostatnim mianowanym Wilhelm Bankowski von Frugnoni (1867–1932). Armia pierwszej Republiki Austriackiej miała trzynastu posiadaczy tego stopnia[potrzebny przypis].

Feldmarschalleutnant nie otrzymywał przy nominacji głównego atrybutu rangi marszałkowskiej – laski marszałkowskiej (której polską odmianą jest buława), ale miał prawo do tytułu ekscelencja. Wyższą rangą od feldmarschalleutnanta był w armii austro-węgierskiej generał odpowiedniego rodzaju broni: piechoty (General der Infanterie), kawalerii (General der Kavallerie) lub artylerii (Feldzeugmeister).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Szabó Szilárd. Az Evidenzbureau. Az Osztrák-Magyar Monarchia felderítő szervezete 1850-1919. „Rendvédelem-történeti Füzetek”. 25 (43-46), s. 127, 130, 146, 148, 149, 151, 2015. ISSN 1216-6774. 
  2. ↑ Attila Süli. Uzoni Béldi Gergely „jegyzőkönyve” a magyar forradalom erdélyi eseményeiről 1849. január elejéig. „Hadtörténelmi Közlemények”. 2, s. 532-547, 2016. ISSN 0017-6540. 
  3. ↑ World War I: The Definitive Encyclopedia and Document Collection. Spencer C. Tucker (red.). T. I. s. 1729. ISBN 978-1851099641. [dostęp 2023-06-07]. (ang.).
  4. ↑ Honvéd Vezérkar. honvedelem.hu. [dostęp 2023-06-07]. (węg.).
  5. ↑ Glosariusz terminów policyjnych po polsku, węgiersku, czesku i słowacku. ksp.policja.gov.pl. [dostęp 2023-06-07].
  6. ↑ Fältmarskalklöjtnant. Nordisk familjebok. [dostęp 2023-06-07]. (szw.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Georg von Alten: Handbuch für Heer und Flotte, Band III. Berlin: 1911.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feldmarschalleutnant&oldid=74842403”