French
DeutschFeliks Błaszkiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 podporucznik obserwator | |
| Data i miejsce urodzenia | 10 lipca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 lutego 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | obserwator |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
.png){kind=small}
.svg){kind=small}
Feliks Błaszkiewicz (ur. 10 lipca 1893[1] w Samborze, zm. 4 lutego 1920 w Tarnopolu) – podporucznik obserwator Wojska Polskiego[2], kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się jako syn Piotra i Ewy z Czajkowskich[1]. Po ukończeniu gimnazjum w rodzinnym Samborze rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej[3]. 9 czerwca 1915 roku został powołany do cesarskiej i królewskiej armii do 77 pułku piechoty, a w okresie wrzesień–październik ukończył szkołę oficerską. Od 1 stycznia 1916 podczas walk na froncie pod Czerniowcami pełnił obowiązki dowódcy plutonu karabinów maszynowych[1]. Od czerwca 1916 roku służył w c. i k. lotnictwie. W okresie od 1 czerwca 1916 do 1 sierpnia 1917 przebywał w Wiedniu na kursie technicznym lotnictwa. W międzyczasie został mianowany podporucznikiem rezerwy ze starszeństwem z 1 stycznia 1917 w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 77 pp[4]. Po ukończeniu kursu od 1 sierpnia 1917 pełnił służbę w 5 parku lotniczym, a następnie 1 lipca 1918 został przeniesiony do 47 kompanii lotniczej w której wykonywał obowiązki oficera technicznego do 1 października 1918[1]. W 1918 roku został odesłany do szpitala w Samborze skąd przez front ukraiński przedostał się do Wojska Polskiego. Od 24 maja 1919 roku służył w 6 eskadrze wywiadowczej[3]. W 1920 otrzymał awans na stopień porucznika[1].
Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 4 lutego 1920 roku w czasie lotu wywiadowczego został zestrzelony razem z dowódcą eskadry, porucznikiem pilotem Kazimierzem Swoszowskim[5][6][7].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8132 – pośmiertnie 27 lipca 1922[8]
- Polowa Odznaka Obserwatora – pośmiertnie 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”[9]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Zieliński i Wójcik 2005 ↓, s. 20.
- ↑ Księga Pamiątkowa 1933 ↓, s. 305 tu podano, że był porucznikiem.
- ↑ a b Księga Pamiątkowa 1933 ↓, s. 305.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 334, 716.
- ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 46.
- ↑ Księga Pamiątkowa 1933 ↓, s. 155, 305 tu podano, że „zginął śmiercią lotnika w Tarnopolu” oraz „podczas lotu bojowego zginął śmiercią lotnika”.
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 56, tu podano, że zginął w wypadku lotniczym w Berezowicy Wielkiej jako podporucznik.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1922, s. 808, jako podporucznik.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 436, tu także podano, że był podporucznikiem.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933.
- Krzysztof Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką 1919-1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2.
- Józef Zieliński, Waldemar Wójcik: Lotnicy − Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari. T. 1. Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Warszawa–Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005. ISBN 83-7441-243-7.