Flaga Tybetu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Flaga Tybetu
	Informacje
Proporcje	2:3
Wprowadzona	1912
	Multimedia w Wikimedia Commons

Flaga Tybetu została opracowana w 1912 przez XIII Dalajlamę.

W 1955 na mocy chińsko-tybetańskiego porozumienia flaga została zatwierdzona jako oficjalna flaga narodowa Tybetu. Po powstaniu tybetańskim w 1959 używanie jej zostało w Chińskiej Republice Ludowej zakazane. Pozostała flagą Centralnego Rządu Tybetańskiego.

Dziś jest powszechnie przyjętym symbolem walki Tybetu o niepodległość.

Flaga Tybetu ma proporcje 2:3.

Symbolika flagi

Biała góra na środku flagi symbolizuje Himalaje, góry, które oddzielają Tybet od Subkontynentu indyjskiego;
Sześć czerwonych pasów na niebieskim niebie to sześć plemion tybetańskich: Se, Mu, Dong, Tong, Dru i Ra;
- pasy te wychodzą od wspólnego punktu – słońca, które symbolizuje wolność, dharmę, dostatek, szczęście i równość wszystkich ludzi;
- pasy przecinają się z niebem – symbolizuje to nieprzerwaną ochronę, którą zapewniają buddowie tybetańskim plemionom;
Dwa śnieżne lwy podtrzymujące trójkolorowy klejnot symbolizują równowagę między życiem duchowym a świeckim;
- trójkolorowy klejnot podtrzymywany przez lwy symbolizuje szacunek Tybetańczyków dla Trzech Najwyższych Klejnotów Buddyzmu: Buddy, Dharmy i Sanghi;
- dwukolorowy, wirujący klejnot trzymany przez lwy na dole symbolizuje równowagę yin i yang, a także oddanie Tybetańczyków dyscyplinie etycznego postępowania – przestrzeganiu Dziesięciu Wzniosłych Cnót i Szesnastu Rodzajów Prawości;
Żółte (lub złote) obramowanie flagi symbolizuje rozprzestrzenianie się i rozkwit nauk Buddy, które "podobne są czystemu złotu". Brak obramowania po prawej stronie symbolizuje otwartość również na niebuddyjskie sposoby myślenia.