Fonofobia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fonofobia (gr. phōnē, phōnēma 'dźwięk, głos')^[1] – lęk przed głośnym dźwiękiem. Objawy tej fobii to m.in. irytacja z powodu niektórych dźwięków i strach przed własnym głosem^[2]. W skrajnych przypadkach fobia ta prowadzi do mizofonii, czyli nienawiści do dźwięku.

Leczenie fonofobii polega na stopniowej desensytyzacji, która jest prowadzona także przy innych formach fobii prostych^[3].