Franciszek Żukowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Franciszek Żukowski
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

9 września 1890
Różan

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

14 pułk strzelców polskich
29 pułk piechoty
51 pułk piechoty
PKU Ciechanów

Stanowiska

dowódca batalionu
kwatermistrz pułku
komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Niepodległości

Franciszek Żukowski (ur. 9 września 1890 w Różanie, zm. wiosną 1940 w ZSRR) – żołnierz armii rosyjskiej, Wojska Polskiego na Wschodzie, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Ignacego i Marii z Żukowskich. W 1912 wcielony do armii rosyjskiej i w jej szeregach wziął udział w I wojnie światowej. W styczniu 1918 w Płoskirowie wstąpił do oddziału tworzonego w ramach Wojska Polskiego na Wschodzie. Po jego rozbrojeniu, już w ramach III Korpusu Polskiego, organizował kompanię karabinów maszynowych. Potem przewoził materiały i pieniądze z Moskwy do Kijowa i Charkowa. Po rozformowaniu korpusu, wstąpił do Legii Oficerskiej 4 Dywizji Strzelców Polskich. Po reorganizacji, wyznaczony został na stanowisko dowódcy plutonu w 14 pułku strzelców polskich[1].

Od 1919 służył w odrodzonym Wojsku Polskim. Był dowódcą 8 kompanii 29 pułku Strzelców Kaniowskich. W czasie ataku na wieś Bogdinoje, na szosie Luszki-Dzisna 9 VI będąc d-cą 8 kompanii śmiałym atakiem uderzył na tyły umocnionej linii bolszewików i z własnej inicjatywy poprowadził biorąc jeńców i zdobywając 4 karabiny maszynowe. Podobną inicjatywę wykazał w ataku na wieś Zeretwiankę. Zaskoczył nieprzyjaciela wziął jeńców i dalsze trzy km i pierwszy wdarł się do wioski[1]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Latem 1920 mianowany dowódcą batalionu i awansowany na stopień kapitana.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej. 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 50. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W kwietniu 1928 został przeniesiony z 29 pp do 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych na stanowisko kwatermistrza[4]. We wrześniu 1930 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Ciechanów[5]. W marcu 1932 został zatwierdzony na stanowisku komendanta PKU Ciechanów[6]. W 1938 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1939 został zmobilizowany. Zaginął w ZSRR[1].

Był żonaty z Marią z Kiełczewskich, dzieci: Alina i Jacek[1].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 169.
  2. Bełdowski 1928 ↓, s. 31.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 125.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 137.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 12.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 227.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 21.
  8. M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]