French
DeutschFranciszek Żukowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 9 września 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 14 pułk strzelców polskich |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    | |
Franciszek Żukowski (ur. 9 września 1890 w Różanie, zm. wiosną 1940 w ZSRR) – żołnierz armii rosyjskiej, Wojska Polskiego na Wschodzie, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Ignacego i Marii z Żukowskich. W 1912 wcielony do armii rosyjskiej i w jej szeregach wziął udział w I wojnie światowej. W styczniu 1918 w Płoskirowie wstąpił do oddziału tworzonego w ramach Wojska Polskiego na Wschodzie. Po jego rozbrojeniu, już w ramach III Korpusu Polskiego, organizował kompanię karabinów maszynowych. Potem przewoził materiały i pieniądze z Moskwy do Kijowa i Charkowa. Po rozformowaniu korpusu, wstąpił do Legii Oficerskiej 4 Dywizji Strzelców Polskich. Po reorganizacji, wyznaczony został na stanowisko dowódcy plutonu w 14 pułku strzelców polskich[1].
Od 1919 służył w odrodzonym Wojsku Polskim. Był dowódcą 8 kompanii 29 pułku Strzelców Kaniowskich. W czasie ataku na wieś Bogdinoje, na szosie Luszki-Dzisna 9 VI będąc d-cą 8 kompanii śmiałym atakiem uderzył na tyły umocnionej linii bolszewików i z własnej inicjatywy poprowadził biorąc jeńców i zdobywając 4 karabiny maszynowe. Podobną inicjatywę wykazał w ataku na wieś Zeretwiankę. Zaskoczył nieprzyjaciela wziął jeńców i dalsze trzy km i pierwszy wdarł się do wioski[1]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Latem 1920 mianowany dowódcą batalionu i awansowany na stopień kapitana.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej. 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 50. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W kwietniu 1928 został przeniesiony z 29 pp do 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych na stanowisko kwatermistrza[4]. We wrześniu 1930 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Ciechanów[5]. W marcu 1932 został zatwierdzony na stanowisku komendanta PKU Ciechanów[6]. W 1938 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1939 został zmobilizowany. Zaginął w ZSRR[1].
Był żonaty z Marią z Kiełczewskich, dzieci: Alina i Jacek[1].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 1087)
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[1]
- Złoty Krzyż Zasługi – 1938 „za całokształt zasług w służbie wojskowej”[7]
- Medal Niepodległości – 25 stycznia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[8]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 169.
- ↑ Bełdowski 1928 ↓, s. 31.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 125.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 137.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 12.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 227.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 21.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Lucjan Bełdowski: Zarys historii wojennej 29-go pułku Strzelców Kaniowskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.