Frank Oliver – Wikipedia, wolna encyklopedia

Frank Oliver

Pełne imię i nazwisko	Francis James Oliver
Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1948 Dunedin
Data i miejsce śmierci	16 marca 2014 Palmerston North
Wzrost	191 cm
Masa ciała	107 kg
Rugby union
Pozycja	wspieracz
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) –1976 Invercargill Marist (klub) 1969–1977 Southland (region) 64 (?) 1977 Waiau (klub) 1978–1979 Tokomairiro (klub) 1978–1979 Otago (region) 8 (?) 1980–1983 Palmerston North HSOB RFC (klub) 1980–1983 Manawatu (region) 54 (?)
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 1976–1981  Nowa Zelandia 17 (4)
Kariera trenerska
Lata Zespół Palmerston North HSOB RFC 1993–1994  Nowa Zelandia U-19 1995–1996 Manawatu 1997–1998 Central Vikings 1996–1999 Hurricanes 2000 Blues (as.) 2001 Blues

Frank Oliver (ur. 24 grudnia 1948 w Dunedin, zm. 16 marca 2014 w Palmerston North) – nowozelandzki rugbysta grający na pozycji wspieracza, reprezentant kraju, następnie trener.

W młodości przeniósł się do Invercargill, by wstąpić do policji i jeszcze jako nastolatek związał się z lokalnym klubem Invercargill Marist^[1][2]. Po raz pierwszy do regionalnego zespołu Southland został wybrany w 1969 roku i w jego barwach wystąpił 64 razy do roku 1977, w ostatnim z nich będąc już członkiem klubu Waiau^[2][3]. Przez dwa kolejne lata ośmiokrotnie zagrał dla Otago będąc związany z klubem Tokomairiro^[2][3][4]. Przeprowadziwszy się do Palmerston North grał w miejscowym klubie Palmerston North HSOB RFC i w latach 1981–1982 był wybierany najlepszym zawodnikiem zespołu^[2][5]. W ciągu czterech lat dla regionu Manawatu zaliczył 54 występy, a zespół triumfował w National Provincial Championship w sezonie 1980^[3][6]. Był również kapitanem tej drużyny podczas tournée na Hawaje i do Kalifornii w 1983 roku^[1].

Pomiędzy 1972 a 1981 grał w spotkaniach pomiędzy Wyspą Północną a Wyspą Południową, przez całe lata siedemdziesiąte uczestniczył też w sprawdzianach kadry narodowej^[2]. Po raz pierwszy do nowozelandzkiej reprezentacji został powołany w 1976 roku na serię spotkań w Południowej Afryce, gdzie po dwunastu meczach z regionalnymi zespołami otrzymał szansę występu w testmeczu z gospodarzami^[7]. Czterokrotnie zagrał przeciw British and Irish Lions podczas ich tournée w 1977^[3], zaś rok później został kapitanem reprezentacji w serii trzech testmeczów z Australią, gdy kontuzjowany był Graham Mourie^[7]. Również w 1978 roku znajdował się w składzie, który zdobył Wielkiego Szlema po zwycięstwach nad wszystkimi czterema reprezentacjami z Wysp Brytyjskich^[1][8]. Po raz ostatni zagrał w 1981 roku przeciw Springboks^[9]. Ogółem wystąpił w czterdziestu trzech spotkaniach All Blacks, w tym w siedemnastu testmeczach^[3][10].

Karierę trenerską rozpoczął od drużyn juniorskich w Palmerston North, przeszedł następnie do zespołu seniorskiego, z którym odniósł drugi w historii klubu triumf w lokalnych rozgrywkach Hankins Shield w 1992 roku^[3][11][12]. Pod jego wodzą kadra U-19 w latach 1993–1994 wygrała w pięciu z sześciu pojedynków. Pracował następnie na poziomie National Provincial Championship trenując zespół Manawatu, a przez kolejne dwa lata Central Vikings – wspólną drużynę Manawatu i Hawke's Bay^[3].

W 1996 roku został inauguracyjnym trenerem nowo powstałego zespołu Hurricanes i prowadził go przez cztery sezony, docierając do półfinału rozgrywek Super 12 w roku 1997^[7][13][14]. W 2000 roku został asystentem Gordona Huntera w Blues^[15]. Mimo że zespół nie osiągnął zakładanego wyniku, kontrakt z nimi został przedłużony^[16], a po przegranej walce Huntera z rakiem Oliver w kolejnym sezonie objął funkcję pierwszego trenera tego zespołu^[17][18][19]. Strony rozstały się po najsłabszym w historii zespołu sezonie^[20].

• Był dwukrotnie żonaty i miał pięciu synów^[21].
• W młodości pracował przy zrywce drewna, do śmierci prowadził zaś tartak^[11]. Pracował także jako policjant i kierowca ciężarówek^[21][22].
• Jego trzej synowie również grali w rugby: Brent w zespole Central Vikings, James dla Manawatu, zaś Anton był kapitanem reprezentacji kraju^[1][23][24]. Jego brat Bernard również występował dla Manawatu^[3].
• Wśród osób przybyłych na jego pogrzeb znajdowali się m.in. reprezentanci Nowej Zelandii: Mark Donaldson, Taine Randell, Ian MacRae, Jeff Wilson, Gary Knight, Sam Strahan, John Callesen, Christian Cullen, John Ashworth, Andy Haden, Stu Wilson, Leicester Rutledge, Dave Loveridge, Tony Brown, Norm Hewitt i Jason O’Halloran^[21].