Fulmine – Wikipedia, wolna encyklopedia
Historia | |
Stocznia | |
---|---|
Położenie stępki | 1896 |
Wodowanie | 1897 |
Regia Marina | |
Wejście do służby | 1897 |
Wycofanie ze służby | 1921 |
Los okrętu | sprzedany na złom |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność | 293 |
Długość | 62,1 m |
Szerokość | 6,4 m |
Zanurzenie | 2,28 m |
Napęd | |
maszyna parowa 4730KM | |
Prędkość | 24 węzłów |
Uzbrojenie | |
zobacz tekst | |
Załoga | 50 |
Fulmine – pierwszy włoski kontrtorpedowiec[1].
Stępkę pod "Fulmine" położono w stoczni Odero w 1897 roku, a wodowano go i wszedł do służby rok później[1]. "Fulmine" nie udało się osiągnąć zaplanowanej dla niego prędkości 30 węzłów i okręt został uznany za nieudany[1], ale zdobyte przy jego konstrukcji doświadczenie zaowocowało późniejszym znacznie bardziej udanym typem Soldati[2].
Początkowo uzbrojony był w pięć armat 57 mm i trzy 355,6 mm wyrzutnie torped, w 1901 jego uzbrojenie została zmienione na jedną armatę 76,2 mm, dwie armaty 57 mm i dwie wyrzutnie torped[1].
W latach 1906–11 "Fulmine" używany był do szkolenia kadetów z wyjątkiem krótkiego okresu (listopad 1911 – maj 1912) kiedy brał udział w wojnie włosko-tureckiej[3].
Okręt został sprzedany na złom w 1921 roku.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Eric Osborne: Destroyers: An Illustrated History Of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-Clio. ISBN 1-85109-479-2.
- ↑ Bernard Ireland: The Illustrated Guide To Destroyers And Frigates. 2009. ISBN 978-1-84681-336-8. (ang.).
- ↑ Robert Gardiner, Przemysław Budzbon, Randal Gray: Conway's All the world's fighting ships, 1906-1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).