Górny łuk styczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Górny łuk styczny (ang. upper tangent arc) – zjawisko optyczne, przejawiające się w postaci łuku o delikatnych barwach, stycznego do halo 22-stopniowego w punkcie ponad słońcem. Przy gorszych warunkach przejawia się tylko jako intensyfikacja światła w górnej części halo.

Zjawisko powstaje w identyczny sposób jak halo 22°, ale tylko na kryształach lodu ułożonych poziomo. Jego kształt zależy od wysokości słońca nad horyzontem. Gdy słońce jest wyżej, ramiona uginają się w dół coraz bardziej. Dla kątów powyżej 29° ramiona łuku górnego łączą się z ramionami łuku stycznego dolnego, tworząc halo opisane^[1].

Zobacz też

Przypisy

↑ Circumscribed Halo – solar altitude. [dostęp 2012-10-18].

Linki zewnętrzne

Tangent Arcs – Atmospheric Optics

[1] Circumscribed Halo – solar altitude. [dostęp 2012-10-18].

[1]