Górzno (województwo mazowieckie) – Wikipedia, wolna encyklopedia
wieś | |
Zespół dworski, zabytkowy spichlerz | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2023) | 1685[2] |
Strefa numeracyjna | 25 |
Kod pocztowy | 08-404[3] |
Tablice rejestracyjne | WG |
SIMC | 0671645 |
Położenie na mapie gminy Górzno | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
Położenie na mapie powiatu garwolińskiego | |
51°50′46″N 21°42′39″E/51,846111 21,710833[1] |
Górzno – wieś sołecka[4] w Polsce, położona w województwie mazowieckim, w powiecie garwolińskim, w gminie Górzno[5][6].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego. Wieś jest siedzibą gminy Górzno.
Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii św. Jana Chrzciciela.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]- barokowy kościół pw. św. Jana Chrzciciela z 1787 r. przebudowany w latach 1919-1920.
- zespół dworski w skład którego wchodzą:
- dwór z końca XVII w. lub pocz. XVIII w.
- oficyna z I poł. XIX w.
- unikatowy, XVIII-wieczny spichlerz z dwukondygnacyjnym podcieniem. Wizerunek tego budynku znajduje się w herbie gminy Górzno.
- grodzisko wczesnośredniowieczne[7]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 36957
- ↑ Raport o stanie gminy Górzno w 2023. Liczba mieszkańców w dn. 31.12.2023 s. 9
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 329 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ Strona gminy, sołectwa
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Tomasz Chludziński, Janusz Żmudziński "Mazowsze, mały przewodnik" Wyd. Sport i Turystyka Warszawa 1978 s. 123-124
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Górzno, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 732 .