Gajusz Oktawiusz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gajusz Oktawiusz (Gaius Octavius) – członek ekwickiej gałęzi rzymskiego rodu Oktawiuszów, ojciec Augusta. Bogactwo zostawione mu przez ojca pozwoliło, jako pierwszemu w rodzinie, uzyskiwać kolejne publiczne urzędy w Rzymie. Warunkiem wejścia do senatu był cenzus majątkowy osiągnięty przez Oktawiuszów, dotąd tylko zamożnych ekwitów w Velitrae.

Z zachowanej inskrypcji wiemy, że Gajusz był trybunem wojskowym, kwestorem, edylem plebejskim z Gajuszem Toraniuszem w 64 p.n.e., a w końcu osiągnął stanowisko pretora. Został wybrany w 61 p.n.e. na pierwszym miejscu, co zawdzięczał bardzo dobrej reputacji zyskanej sprawowaniem poprzednich urzędów. Obowiązki pretorskie też wypełniał tak dobrze, że Cyceron stawiał go za wzór swojemu bratu Kwintusowi. W roku następnym zastąpił Gajusza Antoniusza Hybrydę jako namiestnik prowincji Macedonii z tytułem prokonsula. Po drodze do prowincji, pod Thurii, wypełniając rozkaz senatu, doszczętnie rozbił oddział niewolników, wcześniej wchodzący w skład armii Spartakusa, a teraz zgromadzony przez Katylinę. Prawość i energia wykazane w administrowaniu swoją prowincją stały się jeszcze raz przedmiotem rekomendacji Cycerona dla jego brata. Zaprowadzenie porządku wśród plemion trackich, naruszających porządek w prowincji, zyskało mu tytuł imperatora w jego oddziałach. Powrócił do Rzymu w końcu 59 roku i oczekiwano, że zostanie wybrany konsulem. Zmarł jednak nagle na początku 58 p.n.e. w Noli, w Kampanii. Był dwukrotnie żonaty, z Ancharią i z Atią. To drugie małżeństwo, zawarte przed 65 rokiem z Atią, siostrzenicą Cezara pozwoliło Gajuszowi na zyskanie koneksji z wpływowym rodem Juliuszów.