French
DeutschGarnizon Kielce – Wikipedia, wolna encyklopedia
Garnizon Kielce – garnizon Wojska Polskiego w Kielcach.
Garnizon Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej
[edytuj | edytuj kod]- Jednostki Wojska Polskiego w latach 1918–1939
- Dowództwo Okręgu Generalnego „Kielce”
- Dowództwo 2 Dywizji Piechoty Legionów
- 4 pułk piechoty Legionów[1]
- 2 pułk artylerii lekkiej Legionów
- kompania łączności 2 Dywizji Piechoty Legionów
- Komenda Rejonu Uzupełnień Kielce
- dywizjon żandarmerii wojskowej nr 3
- pluton Kielce I → pluton żandarmerii Przemyśl
- pluton Kielce II → pluton żandarmerii Kielce
- Wojskowy Sąd Rejonowy
- Parafia Wojskowa
Obsada personalna komendy placu
[edytuj | edytuj kod]Obsada personalna komendy placu w marcu 1939[2][a]:
- komendant placu – mjr piech. Marian Przyłuski
Jednostki stacjonujące w garnizonie w latach 1945-1989
[edytuj | edytuj kod]- 4 Puławski Pułk Zmechanizowany im. Ludowych Partyzantów Ziemi Kieleckiej (od 1945 r., wcześniejsze nazwy: 4 pułk piechoty 2 Warszawskiej Dywizji Piechoty im. gen. Henryka Dąbrowskiego, 4 pułk zmechanizowany, po 1988 r. 94 Ośrodek Materiałowo-Techniczny)
- Kielecki Pułk Obrony Terytorialnej im. Leona Koczaskiego (1963–1975)
- Garnizonowy Węzeł Łączności Kielce (od 1965)
- 23 Garnizonowa Stacja Obsługi Samochodów (1969–1995)
- 8 Garnizonowy Punkt Zaopatrywania Technicznego (1973–1995)
- Grupa Organizacyjno-Mobilizacyjna 1 Brygady Transportowej (1964-1995)
- 16 samodzielna kompania łączności Wojewódzkiego Komitetu Obrony (1968–1975)
- 6 kompania inżynieryjno-budowlana 39 Pułku Inżynieryjno-Budowlanego im. Edwarda Dembowskiego z Bochni (1977–1988)
- patrol rozminowania z 3 pułku saperów z Dębicy, przemianowany później na 31 patrol rozminowania (1999)
- 20 Brygada Łączności im. Ziemi Kieleckiej do 2001 (Nadwiślańskie Jednostki Wojskowe MSWiA)
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Satora 1990 ↓, s. 33.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 841.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. 2/III. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990. ISBN 83-211-1104-1.