Gawęda (literatura) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gawęda – gatunek prozy epickiej, wywodzący się z tradycji kultury szlacheckiej. Pierwotnie była tylko opowieścią ustną, wygłaszaną w towarzyskich okolicznościach w trakcie biesiady. Odznacza się otwartą kompozycją, swobodą w prowadzeniu wątków, powtórzeniami, licznymi zwrotami do słuchaczy.

Zobacz też

Krzysztof Stępnik. Drobne formy narracyjne w literaturze krajowej. „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, Sectio F, Humaniora”. 31, s. 257-270, 1976. Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. ISSN 0209-178X.
Krystyna Kardyni-Pelikánová. Wykorzystanie narracji oralnej („gawęda", „hospodska historka") w kształtowaniu nowoczesnej prozy. „Sborník prací Filosofické fakulty Brněnské university”. 38, 1991.