Generator Hartleya – Wikipedia, wolna encyklopedia

Generator Hartleya, zwany też generatorem z dzieloną indukcyjnością – elektroniczny generator drgań typu LC, z pętlą dodatniego sprzężenia zwrotnego zrealizowaną za pomocą równoległego połączenia cewki z odczepami i kondensatora (obwód drgający). Dodatnie sprzężenie wzmacniacza dołączone jest do odczepu cewki. Czasem można również zrezygnować z kondensatora, jego funkcję (w wersji tranzystorowej) pełni wtedy pojemność złącza tranzystora wzmacniającego. Spotyka się również bardziej rozbudowane generatory tego typu. Układ (w wersji lampowej) został wynaleziony przez Ralpha Hartleya w 1915 roku.

• Zmiana częstotliwości za pomocą trymera (kondensator nastawny)
• Amplituda sygnału wyjściowego pozostaje stała w szerokim zakresie częstotliwości

• Stosunkowo duża zawartość częstotliwości harmonicznych na wyjściu układu
• Nie tworzy czystego przebiegu sinusoidalnego

• (Pr. zbior.), Poradnik Inżyniera Radioelektryka, WN-T, Warszawa 1969