Genowefa Wiśniowska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Genowefa Wiśniowska
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 marca 1949
Ożary

Wicemarszałek Sejmu V kadencji
Okres

od 9 maja 2006
do 4 listopada 2007

Przynależność polityczna

Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej

Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Samoobrony RP (p.o.)
Okres

od 26 października 2005
do 9 maja 2006

Przynależność polityczna

Samoobrona
Rzeczpospolitej Polskiej

Poprzednik

Andrzej Lepper

Następca

Krzysztof Filipek

Genowefa Wiśniowska z domu Stopa (ur. 4 marca 1949 w Ożarach) – polska polityk, działaczka związkowa, psycholog, ekonomistka, przedsiębiorca. Posłanka na Sejm IV i V kadencji (2001–2007), wicemarszałek Sejmu V kadencji. posłanka do Parlamentu Europejskiego V kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i praca zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Ma wykształcenie wyższe. Jest absolwentką: Technikum Ekonomicznego w Legnicy, Studium Kulturalno-Oświatowego we Wrocławiu, a także Wydziału Psychologii Zarządzania Instytutu Ekonomii i Kultury w Moskwie (filia w Warszawie), gdzie ukończyła w 2000 studia z zakresu psychologii zarządzania. Wcześniej podjęła nieukończone ostatecznie studia ekonomiczne na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu.

W latach 1968–1986 była księgową w Zakładach Naprawczych Mechanizacji Rolnictwa w Ząbkowicach Śląskich. Następnie, do 1990 pracowała Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Handlu Wewnętrznego w Wałbrzychu. W kolejnych latach prowadziła działalność gospodarczą. Była właścicielką m.in. sklepu w Ząbkowicach Śląskich oraz Zakładu Usługowo-Handlowego.

Działalność publiczna

[edytuj | edytuj kod]

Działała w ZHP. W latach 70. była animatorem kultury w oddziale Stowarzyszenia „Pax”. Od 1980 należała do NSZZ „Solidarność”. Pełniła funkcję wiceprzewodniczącej komisji zakładowej związku[1].

W 1991 wraz z innymi działaczami (między innymi z Andrzejem Lepperem) była współzałożycielką Związku Zawodowego Rolnictwa „Samoobrona”, w którym objęła funkcję sekretarza generalnego. W 1992 współtworzyła partię Przymierze Samoobrona (działającą później pod nazwą Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej), a następnie została jej wiceprzewodniczącą. W wyborach parlamentarnych w 1993 bez powodzenia kandydowała z jej listy do Sejmu w województwie wałbrzyskim (otrzymała 1260 głosów). W latach 2003–2008 przewodniczyła strukturom partii w województwie podlaskim[2][3]. W latach 90. kierowała biurem krajowym Samoobrony RP w Warszawie.

W wyborach do Sejmu w 2001 z ramienia Samoobrony RP uzyskała mandat poselski z okręgu podlaskiego liczbą 12 587 głosów. W Sejmie IV kadencji była przewodniczącą Komisji Mniejszości Narodowych i Etnicznych, wiceprzewodniczącą Komisji nadzwyczajnej ds. zmian w Regulaminie Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, członkinią Komisji ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn, wiceprzewodniczącą Parlamentarnej Grupy Kobiet oraz wiceprzewodniczącą Klubu Parlamentarnego Samoobrony RP. W 2003 została obserwatorem, a od maja do lipca 2004 była posłanką do Parlamentu Europejskiego w ramach delegacji krajowej. Zasiadała w Komisji Spraw Konstytucyjnych PE[4].

W wyborach w 2005 ponownie została wybrana posłem, uzyskując 10 670 głosów. Od 9 listopada 2005 do 9 grudnia 2005 zasiadała w Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży. 9 listopada 2005 została członkinią i równocześnie zastępcą przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu. Sprawowała obie te funkcje do 12 maja 2006. Była także członkiem stałej delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego Polski, Litwy i Ukrainy. Od października 2005 do maja 2006 pełniła funkcję przewodniczącej klubu parlamentarnego. 9 maja 2006 została wybrana wicemarszałkiem Sejmu V kadencji w miejsce mianowanego kilka dni wcześniej na funkcję wicepremiera i ministra rolnictwa i rozwoju wsi Andrzeja Leppera[5].

W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 nie uzyskała ponownie mandatu (dostała 2813 głosów). W grudniu 2007 zrezygnowała z zasiadania we władzach Samoobrony RP[6], a następnie wycofała się z działalności politycznej. Wróciła do niej w 2014, kiedy bez powodzenia ubiegała się o mandat radnej sejmiku mazowieckiego z listy SLD Lewica Razem[7].

Została odznaczona odznakami honorowymi „Zasłużony dla Rolnictwa” i „Zasłużony dla Polskiej Racji Stanu”.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jest rozwiedziona, ma dwoje dzieci. Została teściową Elżbiety Wiśniowskiej.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Genowefa Wiśniowska: Mniejszy potencjał zdrady. polityka.pl, 13 lipca 2006. [dostęp 2010-12-19].
  2. Przywódca w spódnicy. wspolczesna.pl, 5 maja 2003. [dostęp 2010-11-04].
  3. Nowy szef regionu Samoobrony?. wiadomosci.bstok.pl, 9 kwietnia 2008. [dostęp 2010-11-04].
  4. Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2010-12-19].
  5. Wiśniowska pokieruje Sejmem. wp.pl, 9 maja 2006. [dostęp 2011-02-24].
  6. Komunikat Biura Krajowego Partii Samoobrona RP. samoobrona.org.pl, 15 listopada 2007. [dostęp 2010-03-07].
  7. Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2014-11-23].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]